Doğdukları yerde ölenler!

Adam, televizyonda seyrettiği haberi dostuna anlatmaktaydı. Köy kadınlarının köydeki hayat şartlarına ahlanıyordu. Güya, muhabir Anadolu'nun ücra bir köyüne gider ve köyde yaşayan yaşlı bir kadına sorular sorar; -Hiç, tırnaklarınıza oje sürdünüz mü? -Hiç, makyaj yaptınız mı? -Hiç, saçlarınıza fön çektirdiniz mi? 'Hiç'le başlayan sorular karşısında Anadolu kadını tek kelimeyle cevap verir; -Hiç! Adam, kadının verdiği cevaplardan çok etkilendiğini söyledikten sonra dostuna; -Yahu hangi çağda yaşıyoruz? sorusunu ısrarla sormaktaydı. Dostu, adama garip bir ifade ile baktı; - Fransa'da, İngiltere'de ve Hollanda'da yıllarca çalıştım. Ben oranın köylerinde tırnaklarına oje süreni, makyaj yapanı ve saçlarına fön çektirenini görmedim. Medeniyet ölçünü köylerimizdeki yaşam biçimine bakarak değerlendirişine 'Hiç' bir anlam veremedim. dedi. Adam, bilmiyordu ki orası Anadolu'ydu. Yani, doğdukları yerde ölenlerdi. Bilmiyordu ki, aradığı basitlik insanlık tarihine 'Hiç' bir şey kazandırmayacak. Bilmiyordu ki, gelecek nesiller de bu adamları merak edip 'Hiç' aramayacak. Bilmiyordu ki, o köydekiler moda medeniyetinin simgesi ojeden, makyajdan ve fönden önce başka şeylere muhtaçtılar. Adamlar, köyleri ve köylüleri sorgulamayı bırakıp, şehirlerin kültür medeniyetini o köylere nasıl taşıyabileceğimizin hesabını oturup dostlarıyla yapsaydılar ne güzel olurdu diye içimden geçirdim. Batılılar gibi. Yoksa ne şehirdeki yaşayanlar köyleri tanıyacak ne de köydeki yaşayanlar şehirleri. Köprüler gerekli iki yaka arasındaki uçurumları birleştirmeye. Eski bir acem şairi der ki; "Ölüm adildir" Ve ekler; "Aynı haşmetle vurur şahı fakiri" İki yakanın ve iki yakamızın bir araya gelmesini arzuluyorsak tabii. Yoksa, "doğdukları yerde ölenler bizleri" 'Hiç' görmeyecek, ve 'Hiç' tanımayacak. Ve anlamayacak ve bir anlam veremeyecek bu adamların sorularına. Adam ve bir dostunu karşılıklı dinledikten sonra 'Hiç' bir şey demeden oradan uzaklaştım...