Mevlânâ Celaleddin-i Rumi "kuddise sirruh" -5-

İşte o an!.. Hazreti Şems, Konya'ya Şam'dan teşrif edince, "Şekerciler" adında bir hana indi önce. O sabah han kapısı önünde otururken, "Mevlânâ", atı ile geçti hanın önünden. Giderdi ardınca da, bir kısım talebesi, Tam o hanın önünden geçerken gördü "Şems"i. Ve gayri ihtiyari meyl etti kalbi ona, Sevgiyle selam verip, devam etti yoluna. Sonra kendi kendine düşündü ki o birden; "O, yabancı birine benziyor hallerinden. Zira hiç görmemiştim bu zatı her kim ise, Ne kadar da nur yüzlü, ne sevimli bir kimse." Bu düşünceler ile meşgulken onun zihni, "Şems" gelip tutuverdi atının dizginini. Baktı ki han önünde gördüğü nurlu zattır, Dedi ki; (Mevlânâ Celaleddin'dir adım.) "Şems" ise duyar duymaz "Celaleddin" ismini, Kalbinin derununda hissetti sevgisini. Onun dahi ismini merak edip Mevlânâ, (Sizin ism-i âliniz ne?) diye sordu ona. "Şems-i Tebrizi" diye öğrenince o zattan, Sevinç ve heyecanla sıçrayıp indi attan. "İki dost" kavuşmuştu nihayet birbirine, Sevgiyle sarıldılar hemen birbirlerine. Mevlanâ o gün Şems'i görür görmez ansızın, Çok saygı duydu ona, elinde olmaksızın. Gösterip kendisine büyük hürmet, itibar, Götürdü onu hemen kendi evine kadar, Arz etti ki; (Efendim, burasıdır evimiz, Sizin emrinizdeyiz, çoluk çocuk hepimiz. Hiç lâyık değilse de, bu, zat-ı alinize, Sadık köle olmaya çalışacağız size. Kölenin nesi varsa, hep efendisinindir, Çocuklar evladınız, bu hane de sizindir.) Onu çok fazla sevip, gösterdi saygı, edep, Yanından ayrılmayıp, hizmetinde oldu hep. Dinlerdi sohbetini büyük zevk ve haz ile, Yanından ayrılmayı istemezdi az bile. Şems dahi çok sevmişti hazreti Mevlânâ'yı, İkisi birleşince, unuttular dünyayı. Bu "İki sevgili dost" çekilip bir odaya, Hep sohbet ederlerdi, başbaşa, doya doya. Hatta öyle oldu ki, Mevlânâ hazretleri, Evden hiç çıkmıyordu, o geleliden beri. Öyle zevk alırdı ki, onun sohbetlerinden, Bir müddet ayrı kaldı, kendi talebesinden.