Mevlânâ Halid-i Bağdadi "kuddise sirruh" -10-

Dört evladı vardı ki, "Halid-i Bağdadi"nin, Şihabüddin, Necmüddin, Abdurrahman, Beaheddin. Bunlardan Şihabüddin, Urfa'da etti vefat, Behaeddin, tâundan eyledi terk-i hayat. O, henüz beş yaşına girmemişti ki daha, Yakalandı bu tâun denilen hastalığa. İşte bu Behaeddin, vefat eylediğinde, "Hüzün" ile karışık, "Sevinç" vardı içinde. Dedi ki; (Yâ İlâhi, bu oğlum Behaeddin, Bizi, mıknatıs gibi yanına çeker bir gün.) Sonra bizzat kendisi kıldırıp namazını, "Kasiyun tepesi"ne defnettiler na'şını. Orada emretti ki, bazı talebesine; "O yerde, bir kabir de kazsınlar kendisine." Sonra talebesinden tâuna yakalanan, Molla İsa'ya gelip, teselli etti son an. Buyurdu ki; (Yâ İsâ, ol müsterih ve rahat, Asla olamıyacak şeytan sana musallat. Oğlum Behaeddin'e selam söyle ve de ki, "İnşallah pek yakında gelecek baban dahi.") Oğlu Abdurrahman da, aynı sene içinde, Ölerek, defnedildi Kasiyun tepesine. Ve lâkin defin için gittiğinde o dağa, Gördü ki kazılmamış kendinin kabri daha. Emir verdiklerine, bunu hatırlatarak, Buyurdu ki; (Kabrimi bugün kazın muhakkak.) Defin bittikten sonra, döndüler hanegâha, Ve artık dışarıya çıkmadılar bir daha. Buyurdu; (Tek bir yere istiyorum gitmeyi, Oğlum Behaeddinin yanıdır o yer dahi.) Dediler ki; (Elemle doldu şimdi gönlümüz, İnşallah emir gelmez, uzun olur ömrünüz.) Buyurdu; (Ölmek için, geldik Şam diyarına, Yaklaştı ecelimiz, gelir bu gün yarına. Çünki Cuma gecesi geldiğinde, şu vakit, Aranızdan ayrılır, gider Mevlânâ Halid.) Çoluk çocuğu ile vedalaşıp tek be tek, Sonra da, herbirine vasiyyetler ederek, "Biz, bu Cuma gecesi gidiyoruz" dedi ve, Ayrılıp teşrif etti, oradan medreseye. Dedi; (Yemin ederim Allaha ey insanlar, Baliğ olduğum günden, tâ ki bu güne kadar, Bir vakit namazımı dahi terk eylemedim, Kuşluk ve teheccüdü dahi eda eyledim. Lakin bunu duyunca, demeyin ki, "Bu Halid, Ölünce, hasenata muhtaç olmaz bir vakit." İhlâs ve Fatihayı okuyup behemehal, Ruhuna göndermeyi etmeyiniz hiç ihmal.)