Taha-yı Hakkari "kuddise sirruh" -3-

"Seyyid Taha", tek be tek talebeleri ile, Bizzat meşgul olurdu, her türlü dertleriyle. Bütün devlet ricali ve hatta başta sultan, Emrine âmâde ve muntazırdılar her an. Ve hatta o devirde, İran'ın şâhı bile, Onun büyüklüğünü, anlayıp tamamiyle, Şemdinli yakınında yüzkırkbeş pâre köyün, Hepsini, bu büyüğe bağışlamıştı o gün. Ne zamanki bu haber geldi "Seyyid Taha"ya, "Elhamdülillah" deyip şükreyledi Allaha. Sonra da o şah ölüp, oğlu geçti yerine, O köylerin hepsini, geriye aldı yine. Bu da "Seyyid Taha"ya söylendiğinde aynen, "Elhamdülillah" deyip şükretti yine hemen. Dediler ki; (Efendim, hikmeti ne ki acep, Her iki halde dahi, şükrettiniz yine hep?) Buyurdu; (O köyleri verdiklerinde bize, Baktım ki hiçbir sevinç geldi mi kalbimize? Zerre kadar sevinme eseri hiç görmedim, "Elhamdülillah" deyip, Rabbime şükreyledim. Aldıklarında dahi, yine baktım kalbime, Gördüm ki üzüntü yok, hamdeyledim Rabbime.) Bu büyük evliyanın çoktu kerametleri, Dilden dile dolaşıp, söylenir şöyle biri: Hırsızlardan birisi, "Taha-yı Hakkari"nin, Ambarına girmişti, biraz un çalmak için. Çuvalını doldurup, götürecekti, fakat, Yerinden kaldırmağa bulamadı güç, tâkat. Bu sefer yarısını boşaltarak yerine, Tekrar yüklendiyse de, kalkmadı çuval yine. Biraz daha boşaltıp, denedi götürmeği, Lâkin kâfi gelmedi, kuvveti buna dahi. Şaşırdı, hayret etti hırsız bunu görünce, Zira dolu çuvalı kaldırıyordu önce. Biraz daha boşaltıp, deneyince yeniden, Yine oynatamadı o çuvalı yerinden. Hırsız şaşkın bir halde, düşünürken, o ara, Hazreti "Seyyid Taha" giriverdi ambara. Buyurdu ki; (Çuvalı kaldıramıyor musun? Ben yardım edeyim de, götürmen kolay olsun.) Ve çuvalı kaldırıp, koydu onun sırtına, Buyurdu ki; (Al da git, bu kadar yeter sana. Bundan sonra olursa herhangi ihtiyacın, Bize müracaat et, ambara gitme sakın.) Onun bu şefkatini görünce o da hemen, Bıraktı hırsızlığı, o günden itibaren. Ve hemen hizmetine girerek o büyüğün, Talebesi olmakla, şereflendi aynı gün.