İmam-ı a'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -5-

Bir gün "İmâm-ı a'zam" uyurken odasında, Resul-i mücteba'yı, görmüştü rüyasında. Anlattı bu rüyayı, gidip İbni Sirin'e, Dedi ki; (Bu rüyanın, acaba tabiri ne?) Zira o, Tâbiinden, çok âlim bir kişiydi, Hem o devrin tanınmış, rüya tabircisiydi. Dedi; (Sen yapamazsın, böyle bir iddiayı, Ancak Ebû Hanife görür böyle rüyayı.) Buyurdu; (Benim işte, dediğiniz o kimse,) O dedi; (Aç sırtını, göreyim öyle ise.) "Peki" deyip, mübarek sırtını açtı o an, Bakınca, bir "ben" görüp, şöyle dedi o zaman: (Sen öyle birisin ki, Resul, senin hakkında, Buyurdu, "Ümmetimden biri gelir yakında. Olur iki omuzu arasında bir beni, Onunla ihya eder, Hak teala bu dini.") Kıldı bir gün mescidde, o yatsı namazını, Çıkmak için dışarı attı bir ayağını. Henüz öbür ayağı mescidin içindeyken, Talebesinden Züfer, bir sual sordu hemen. O mevzu üzerinde, o gece, sabaha dek, Konuştu onun ile, güzel izah ederek. Vaktâ ki sabah oldu ve okundu ezanlar, Sabah namazı için, içeri girdi tekrar. Öyle sarmış idi ki onu "Allah korkusu" Her gece, bu korkuyla gelmezdi hiç uykusu. Ağlayıp, gözlerinden akardı gözyaşları, Ağlama seslerini, duyardı komşuları. Yatsı abdesti ile, "kırk sene" hem de imam, Sabah namazını da, kılmış idi berdevam. Ellibeş Hac yapmıştı, Beytullaha giderek, Sonuncuda, Kâbe'den içeriye girerek, İki rek'at bir namaz kılarak erkâniyle, Okudu o namazda, Kur'anı tamamiyle. Sonra da ağlıyarak, dedi ki: (Yâ İlahi, Sana layık ibadet yapamadım Vallahi. Lâkin şu hakikati anladım ki hakkıyla, Hiç kimse anlıyamaz, seni kısa aklıyla. Hizmetimde yaptığım kusurlarımı dahi, İşbu anlayışıma bağışla yâ İlahi.) O, gözyaşı dökerek edince böyle dua, Gaibden, kendisine geldi şöyle bir nidâ: (Sen ey Ebû Hanife, iyi tanıdın beni, Ve hakkıyle, tam yaptın bana ibadetini. Hem seni, hem de senin mezhebinde bulunan, Tâ kıyamete kadar, senin yolunda olan, Kimseleri ben dahi, ettim af ve mağfiret, Kalbin müsterih olsun, sen üzülme, rahat et.)