İmam-ı a'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -7-

Bir kimse var idi ki o, "Ebû Hanife"ye, Zarar vermek isterdi, düşmanlık olsun diye. Bir de bahçesi vardı, akarsu kenarında, Ve rengârenk çiçekler açmıştı her yanında. O, bir gün bu bahçede, tertip etti ziyafet, Onu, talebelerle yemeğe etti davet. "İmam" kabul eyledi, onun bu teklifini, Lakin talebesine yaptı şu tembihini: (Ben yemek yemedikçe, siz dahi yemeyiniz, Ne yaparsam, siz aynen beni takib ediniz.) Sonra teşrif ettiler, o zatın hanesine, O, güzel karşlayıp, yer gösterdi hepsine. Lâkin İmam, hemence oturmadı sofraya, El yıkamak üzere, yürüdü akar suya. Talebeleri dahi, onu takib ettiler, "Bakalım ki, bu işte ne hikmet var?" dediler. Biraz ağırdan alıp, dönünce hep geriye, Rastladılar orada "kıvranan bir kedi"ye. Meğer "zehirli" imiş, yemeği o kişinin, Kıvranıp öldü kedi, ondan yediği için. Bir de, talebesinden "Ebû Yusüf" nakleder; Ben, küçük çocuk iken, âniden öldü peder. Terzilik san'atını öğretsin bana diye, Annem, beni alarak götürdü bir terziye. Düşündüm; "Neme gerek, bu terzilik mesleği, Ben asıl istiyorum, dinimi öğrenmeği." O terziyi bırakıp, İmama gittim hemen, Dedim; (İslamiyeti öğretin bana lütfen.) O da kabul edince, girdim tam hizmetine, Kavuştum bu sayede, çok yüksek himmetine. Annem sonra gelerek, o medreseye kadar, O terziye götürmek istedi beni tekrar. Hocama da dedi ki; (Bu çocuk, bir yetimdir, O burada ne yapar, ona ne öğretilir?) Buyurdu; (Yanlış bir şey gelmesin hiç kalbine, Hiç düşünme onu sen, bırak kendi haline. O, burda tereyağı, fıstık ve badem yiyor, Ve bunlar nasıl yenir, bunları öğreniyor.) Yıllar sonra nihayet, Bağdat'ta "Kadı" oldum, Sultan Harun Reşid'le, bir gün yemek yiyordum. Sofraya, tereyağı, fıstık, badem gelince, Ben, gayri ihtiyari gülümsedim hemence. Ne için güldüğümü sorunca sultan bana, Olan bu hadiseyi, naklettim aynen ona. Dedi; (O, ne kamil bir zat idi hakikaten, Seneler sonrasını, görmüş o tâ o günden. Halkın baş gözü ile, göremediklerini, O, gönül gözü ile, görürdü herbirini.)