İmam-ı Ebû Yûsüf "rahmetullahi aleyh" -1-

Hanefi mezhebinde, en büyük müctehiddir, Ve İmâm-ı a'zamın, en baş talebesidir. Asıl adı "Ya'kub bin İsmail" olsa bile, Daha fazla bilinir, "Ebû Yûsüf" ismiyle. Yediyüzotuzbirde, Kûfe'de doğan bu zat, Altmışdokuz yaşında, Bağdat'ta etti vefat. "Ebû Yûsüf", önceden birçok büyük alimin, Dersine devam edip, zevkini aldı ilmin. Sonra talebe oldu, o "İmam-ı a'zam"a, Yetim olup, derslerde başarılıydı ama. "İmam" da, gördü onun, çok zeki olduğunu, Derslere daha sıkı bağlamak için onu, Fakir ailesinin geçimlerini bizzat, Üzerine aldı ki, devamda etsin sebat. Kendisi anlatır ki: Fakir idi ailem, Bu sebeple, elimde para da olmazdı hem. Babam da vefat edip, ben yetim kalmış idim, Ve ne yapacağımı birden şaşırmış idim. Ben İmam-ı a'zamın medresesinde iken, Baktım ki, bir gün annem çıkageldi aniden. Dedi ki; (Ey evladım, sen onunla bir misin? Onun ekmeği hazır, sen ise bir yetimsin. Sen, yiyecek şeylere muhtaçsın bugün asıl, Bir san'at öğrenmeğe gayret eyle velhasıl.) Annem böyle deyince, vazgeçerek ilimden, Bir san'at öğrenmeğe karar verdim içimden. Bu yüzden gitmeyince birkaç gün o derslere, Hocam bunu farkedip, çağırttı medreseye. Buyurdu; (Birkaç gündür, derslere gelmiyorsun, Seni, bizden ayıran sebep nedir diyorsun?) Ben, "Geçim sıkıntısı" deyince kendisine, Buyurdu ki; (Devam et, sen ilim meclisine.) Ders bitip dağılınca, bilcümle talebeler, İhsan etti bana çok para ve hediyeler. Buyurdu; (Bu paralar biterse, gel yanıma, Sakın ders halkamızdan, ayrılıp gitme ama.) O paralar bitip de, tam diyeceğim zaman, Söylemeden, çok para eyledi yine ihsan. Çok maddi ihsanına kavuşmam sebebiyle, "İlim"den de nasibim çok oldu bilvesile. "İlme", böyle bağladı beni İmam-ı a'zam, Bir tek ders kaçırmayıp, devam ettim muntazam. Hatta annem ölmüştü, çok üzülüp ağladım, Lakin cenazesinde bizzat bulunamadım. Zira gitmiş olsaydım, eğer cenazesine, Gidememiş olurdum, onun bir tek dersine. O dersi kaçırmanın acısı, yani derdi, Tâ kıyamete kadar bende devam ederdi.