Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh" -11-

"Ömer bin Abdülaziz", ölüm hastalığında, Bir tabip çağırdılar gelip durdu yanında. Bakıp, sonra dedi ki; (Çok zehir içmiş bu zat, Hayatı hususunda veremem bir teminat.) Ağlamağa başladı ölüm hastalığında, Yakın akrabaları bulunurdu yanında. Dediler; (Ey halife, ne için ağlıyorsun? Bir mücahid olarak Rabbine varıyorsun. Allahın yardımıyla ihya ettin sünneti, Ve ortadan kaldırdın dindeki her bid'ati.) Buyurdu; (Çıkacağım Rabbimin huzuruna, Bu milletin hesabı, sorulacak hep bana. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Ben, bunu düşünerek ağlayıp yaş dökerim.) (Beni oturtun) dedi sonra ordakilere, Ve yüksek bir ses ile, şöyle dedi bu kere: (Hakiki ma'bud, ancak Allahü tealadır, İbadet olunmağa, sırf O'nun hakkı vardır.) Daha sonra başını çevirdi gökyüzüne, Ve sevinç gözyaşları, doldu iki gözüne. Dedi; (Öyle kişiler görürüm ki ben şu an, O gördüğüm kimseler ne cindir, ne de insan.) Kelime-i şehadet getirip hem o saat, Ruhunu teslim edip, eyledi Hakk'a vuslat. Vasiyyet etmişti ki; (Ey Meymun ibni Mihran, Ben de vardım, halife Velid'in öldüğü an. Yüzünü açıp baktım, "siyah" idi bir nice, Sen de, benim yüzüme bak kabrime inince.) Ömer bin Abdülaziz, vaktâ ki etti vefat, Cenaze namazını kıldı bütün cemaat. Sonra cenazesini indirdiler kabrine, Vasiyyeti üzere baktılar cemaline. Gördüler, gençliğinden daha "nurlu" ve "parlak", Sevimli ve güzeldi gıpta etti cümle halk. O vefat ettiğinde, çok üzüldü her insan, Gözyaşları içinde, ağladı her müslüman. Hatta cenazesinin arkasından bir rahip, Üzüntüyle yürüyüp, ağlardı garip garip. Dediler; (Bu ölen zat, değildi dininizden, Sen niçin ağlıyorsun bu gidenin izinden?) Dedi ki; (Yer yüzünde, bir tane güneş vardı, Şuna ağlıyorum ki, o güneş şimdi battı.) Bir çoban da diyor ki; (Dağda koyun güderken, Bir kurt, gelip saldırdı koyunlara aniden. Düşündüm ki, "Herhalde halife etti vefat, Zira o hayattayken, olmazdı bu vukuat." Sonradan öğrendim ki, fazla zaman geçmeden, "Ömer bin Abdülaziz" vefat etmiş gerçekten.