Ahmed ibni Hanbel "rahmetullahi aleyh" -2-

"Ahmed ibni Hanbel" ki devrinin bir tanesi, Resulün soyu ile birleşir sülalesi. Kaybetti babasını, çok küçük yaşta iken, Akranına nisbetle, başladı ilme erken. Seçilip mümtaz oldu talebe arasında, Zira öğrendiğini, ezberlerdi ânında. "İmamı Şâfii"den eyledi fıkhı tedris, Ebû Yûsuf'tan dahi, öğrendi ilmi hadis. Başka çok âlimden de, ders aldı uzun yıllar, Sonra çıktı Bağdat'tan, dolaştı diyar diyar. Hadis rivayet eden kim var ise, tek be tek, Arayıp, evlerinde ziyaret eyliyerek, Kendi ağızlarından dinlerdi kendi bizzat, Böylece bu yollarda, çekerdi çok meşakkat. Tek bir "hadis" öğrenmek maksadıyle, çok kere, Üşenmeden giderdi, uzak mesafelere. Hem de yaya giderdi çoğuna bu yolların, Severek katlanırdı, o, hepsine bunların. Hatta bir seyahatte, kalmadı hiç parası, Varacağı yer ile, çoktu o yer arası. Sırtında yük taşıyıp, sağladı geçimini, Yine de bırakmadı bu "ilim tahsili"ni. Şaşardı herkes ona, bu gayretinden sebep, Kitap çantalarını, sırtında taşırdı hep. Ondaki bu gayreti görenlerden birisi, Dedi; (Yâ ibni Hanbel, var mı senin gibisi? Bir Kûfe'ye, bir Şam'a gidersin durmadan hep, Bu, ne zamana kadar sürecek böyle acep?) Buyurdu ki; (Durma yok, hokka ve kalem ile, Tâ ki mezara kadar devam eder bu böyle.) İlme karşı gayrette rastlanmazdı eşine, Kırk yaşında başladı, fetva verme işine. Çok kuvvetli zekası, engin bir hafızası, Varken, yine kitaptan yapardı ders ve va'zı. Tuttuğu notlar ile ders verirdi her sefer, "Beş bin kişi" olurdu dinlemeğe gelenler. Derin ilmi yanında, güzel huyu, ahlakı, Sayesinde, yanına çekerdi cümle halkı. Derslerinde yetişip, büyük âlim olanlar, "Dokuzyüz"ün üstüne çıkmıştı o zamanlar. Hem de "ilm-i hadis"te hiç geçen yoktu onu, Öğrendiği hadisler, bulmuştu bir milyonu. Buyurdu ki; (Bu ilim, ekmek ve su misali, Lazımdır her insana, bilmeli ilmihali. Lâkin amel etmeden, fayda etmez öğrenmek, Zira öğrendiğiyle lazımdır amel etmek. Amelsiz, kuru ilim, yüktür sanki insana, Böyleleri, mahşerde kavuşamaz ihsana.)