Atâ bin Meysere "rahmetullahi aleyh" Namazın Ehemmiyeti -25-

Bu zat anlatıyor ki: Tabiini kiramdan, "Amir ibni Abdullah" var idi evliyadan. "Namaz"a durduğunda, geçerdi kendisinden, Tamamen sıyrılırdı, dünya düşüncesinden. Yanında çocukları bağırıp çağırsalar, Bunlardan hiç haberi olmazdı zerre kadar. Dediler ki: (Efendim, siz durunca namaza, Hiç dünya düşüncesi gelmez mi yadınıza?) Buyurdu ki: (Allahın huzurundayım artık, Başka bir şey düşünmek, hiç olur mu muvafık? Namazlarda daima şu gelir ki kalbime, "Nasıl cevap veririm mahşer günü Rabbime? Cennete mi giderim, yoksa cehenneme mi?" Çok zaman bu düşünce meşgul eder kalbimi.) Gündüz oruçlu idi, kılardı gece namaz, Bunlardan başka bir şey vermezdi ona bir haz. Bir kimse, kendisini gelmiş idi görmeğe, Baktı, "Namaz kılıyor", başladı beklemeğe. Selam verip dedi ki: (Safa geldin kardeşim, Biraz çabuk söyle ki, acildir zira işim.) Şaşırdı gelen adam, arz etti ki: (Hayırdır, Bu kadar acil olan ne gibi işin vardır?) "Ölümü bekliyorum" buyurup o gelene, Başka şey söylemeden, namaza durdu yine. Ruhunu, "Namazdayken" vermeği istiyordu, Bunun için namazdan çıkmak istemiyordu. Vefatlarından sonra, bir mübarek "Veli"yi, Bir gece, rüyasında görmüştü bir sevdiği. Sordu: (Ne muamele eyledi Allah size?) Buyurdu: (Keşf, keramet gibi neyim var ise, Hiç işe yaramadı onların bir tanesi, Olmadı hiç birinin bana bir faidesi. Yalnız bir gece vakti, iki rek'at bir namaz, İmdadıma yetişti, azabtan oldum halas.) "Sehl-i Tüsteri" vardı, asrının bir tanesi, Ve "Zünnun-i Mısri"nin makbul bir talebesi. "Namaz"a fevkalade verirdi ehemmiyet, Talebesine dahi bunu öğütlerdi hep. Ömrünün sonlarında nihayet oldu hasta, Eli ve ayakları tutmaz oldu adeta. Lakin günde beş defa, "Namaz vakitleri"nde, Olurdu a'zaları eski kuvvetlerinde. Yine "Hallac-ı Mansur" vardı ki evliyadan, O hep namaz kılardı gece gündüz durmadan. Öyle çok yapardı ki o ibadet ve taat, Her gün namaz kılardı istisnasız "Bin rek'at." Hatta bu adetini bir gün aksatmamıştı, Yalnız öldüğü gece, "Beşyüz rek'at" kılmıştı.