İmâm-ı Şâfii "rahmetullahi aleyh" -2-

Şafii mezhebinin imamı, reisidir, Esas ismi şerifi, "Muhammed bin İdris"dir. Gayet güzel konuşur, az yer ve az uyurdu, (Çok yemek, anlayışı azaltır) buyururdu. Her yıl vergi olarak, "Harun Reşid" Bizans'tan, Bol miktarda para, mal alırdı muntazaman. Bir sene imparator, bu vergiyi vermeyip, Şu haberi yolladı "dörtyüz ruhban" gönderip. (Sizin âlimleriniz, bizim ruhbanlar ile, Münazara etsinler karşılıklı ilimle. Sizinkiler yenerse eğer bizimkileri, Yine eskisi gibi, veririz vergileri. Yok eğer yenilirse, sizin âlimleriniz, O zaman vergimizi biz size ödemeyiz.) Geldi bu maksat ile tam "Dörtyüz" Hıristiyan, Halife, âlimlere emir verdi o zaman. Toplantı, Dicle nehri yanında yapılmıştı, Bunu seyretmek için, cümle halk toplanmıştı. Halife Harun Reşid, İmâm-ı Şâfii'ye, Söyledi; (Ruhbanlara haddini bildir) diye. İmâm, seccadesini omuzlarına alıp, Geldi nehir yanına, suya hiç aldırmayıp. Sonra seccadesini, attı Dicle nehrine, Su üstünden yürüyüp, oturdu üzerine. Buyurdu; (Benim ile konuşmak isterse kim, Gelsin şu seccademin üzerine o âlim.) Bunu gören ruhbanlar, donup kaldı o zaman, "Şehadet"i getirip, hepsi oldu Müslüman. Bizans imparatoru, duyunca bu haberi, Gayet mahcub oldu ve gönderdi vergileri. Dedi (Eğer gelseydi buralara o insan, Burdaki ruhbanlar da, olurdu hep Müslüman.) Bir gün talebesine buyurdu ki; (Bu dünya, "Hayal"den ibarettir, yahut tatlı bir rüya. Bir insan düşünün ki, "Kırk yaşına" erişmiş, Saçlarına ak düşüp, gücü kuvveti gitmiş. O, hâlâ oyun ile geçirirse ömrünü, Yani hiç düşünmezse ecel ve ölümünü, Ne kadar acınacak bir haldedir o insan, Eceli yaklaşmış da, o hâlâ eder isyan. Zira günahlar ile ve dünya sevgisiyle, Kararır, hastalanır kalpler ziyadesiyle. Tedavi etmek için böyle hasta kalpleri, Terk etmek lazım gelir, günah olan şeyleri. Geçerse bir kimsenin ömrü hep isyan ile, Bunun için, ne kadar ağlasa, azdır bile. Müslüman, bir günaha yakın olmaz katiyyen, Cennet ni'metlerine kavuşur ebediyyen.