Ebu Bekr Vasıtî "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki: (Oğlum, sen ne garipsin, Kulları memnun edip, Rabbi gücendirirsin. Daha mı mühimdir ki sence kulun rızası, Günahlara dalarak edersin onu razı! Her sıkıntıyı aşmak arzu edersen şayet, "Günah"ını düşünüp, istiğfara devam et. Sağlamlar hasta olur, gençler olur ihtiyar, "Ecel", her bir insanı, bir gün gelip yakalar. Çıkar senin ruhun da cesedinden bir zaman, Anında ayrılırsın evladından, malından. Kefenlenip, mezara konursun belki yarın, Malların taksim olur, yetim kalır evladın. "Günah"ın karşılığı, "Ateş" olur o günde, Öyleyse iyi sakın bir günah gördüğünde.) Bir gün de buyurdu ki: (Şimdi vardır cehennem, Dünya ateşlerinden daha şiddetlidir hem. Bu şiddetli azabtan kurtulabilmek için, "Haram"dan sakınması lazım gelir kişinin. Kim haramdan kaçarsa, bulur izzet ve şeref, Kim de "Günah" işlerse, zelil olur maalesef. Her kişi, dünyadaki her amelinden bizzat, Hesaba çekilecek, gün gün ve saat saat. O, amel defterini görünce satır satır, Yaptığı "Günah"lardan mahcup olur, utanır. Öyle çok üzülür ki, pişman olur bin kere, Lakin yoktur faydası, olan olmuş bir kere.) Asla dünya kelamı edilmezdi yanında, Biri "Gıybet" etseydi, sustururdu anında. Derdi: (Kötülenecek biri varsa, o benim, Gıybet büyük günahtır, cezası da pek elim.) Birisi gıybet yaptı bir gün onun önünde, Bu mübarek zat ise oruçluydu o günde. Gıybet eden adama buyurdu ki o bizzat: (Bugün oruçlu idim, sevabı gitti fakat.) O kimse hayret edip, şöyle arz eyledi ki: (Efendim, siz kimseyi gıybet etmediniz ki.) Buyurdu: (Öyle ama, dinledim onu ben de, Bu gıybet günahında ortaktır dinleyen de.) Birisine yazdığı mektupta buyurdu ki. (Gafletle yaşıyoruz, öleceğiz halbuki. Hep "Günah" işlemekle geçiyor günlerimiz, Karardı isyan ile amel defterlerimiz. Dedikodu, iftira, yalan gıybet suizan, Gece-gün Rabbimize eyledik "Günah, isyan". Böyle günah içinde biterse bu ömrümüz, Yarın kabul görür mü bahane ve özrümüz? Bu cihan bahçesine "Gül" için geldik, fakat, Hep "Diken" toplamakla ömrümüz geçti, heyhaat.)