Ahmet Mekki Efendi "rahmetullahi aleyh"

Bu zat bir sohbetinde şöyle buyurmaktadır: (Şereflerin büyüğü, iman ehli olmaktır.) Başka bir sohbetinde buyurdu ki oğluna: (Bakma kötü göz ile hiçbir Allah kuluna. Bir "Kafir"i görürsen, şöyle düşün ey oğul: "Olur ki bu dünyadan, "İmanla" gider bu kul. Oysa benim imanla gidip gitmiyeceğim, Kesin belli değildir, neye güveneceğim? Belki o, ileride iman eder, kim bilir, O takdirde o benden daha faziletlidir." Mü'minler arasında varsa sevgi, muhabbet, İşte odur Allahın en sevdiği ibadet. Ve hatta bu muhabbet, şartıdır "İman"ın da, Yani bu sevgi yoksa, yok olur o iman da. Bir mü'min, bir mü'mine, sırf müslümanlığından, Ötürü buğzederse, o, olamaz müslüman.) Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının "Küfür"den, Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyyen. Mü'minin çok günahı olsa da, o gün yine, Sonsuz azapta kalmaz, "İman"ı hürmetine. Ebedi saadete kavuşabilmek için, "İman" ile ölmesi lazım gelir kişinin. Birinin çok nadide "İnci, mücevher"leri, Olursa, koyacak yer bulamaz o şeyleri. "Hırsız çalmasın" diye arar türlü çareler, Hatta kaçar uykusu bu yüzden çok geceler. İşte "İmanımız" da böyle çok kıymetlidir, Onu korumak için tir tir titremelidir. Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki şu an, "İman"ını bir anda kaybedebilir insan. Kişi, bir kelimeyle nasıl ki "Mü'min" olur, Bir kelime ile de o imanı koybolur. Dinin kıymet verdiği bir şeyi tahkir etmek, Tahkir ettiğine de, aksine kıymet vermek, "Küfr-i hükmi" olur ki, gayet tehlikelidir, Yani hükmen o kişi, "İman"ını yitirir. "İslam bilgileri"ne ve "Din alimleri"ne, Hakaret etmek dahi, "Küfür"dür elbet yine. Biri "Kâfir olmağa" maazallah etse niyyet, Niyet ettiği anda "Kâfir" olur o elbet. Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan, Bile bile söylerse, "İmanı gider" o an. Bilmeyerek söylerse, yine tehlikelidir, Çoğu âlime göre bu da "Küfr"e sebeptir. Küfre sebep olacak bir işi de kim eğer, Bile bile yaparsa, maazallah "Küfr"e girer. Bilmiyerek yapınca, çoğu alime göre, Çok tehlikeli olup, o dahi girer "Küfr"e.