Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki, (İtikat ve ameli, Bozuk olanlar ile asla görüşmemeli. "Bid'at sahipleri"yle olmayın ki arkadaş, Sizi de felakete sürükler yavaş yavaş. Kendisini "Şeyh" diye tanıtırsa bir kimse, Velakin yaşayışı, dine uygun değilse, Hiç ona yakın olma, yakınsan ayrıl hemen, Hatta kaç o kimsenin bulunduğu beldeden. Zira o, çok sinsi bir "Hırsız"dır, ondan çekin, Dinini, imanını çalar o zira senin. O kişi gösterse de çeşit türlü keramet, Şeytanın tuzağına düşürür seni elbet. Böyle sahtekarlarla olma sakın arkadaş, "Arslandan kaçar" gibi yanlarından uzaklaş. Kim ki islamiyyete uymuyorsa ihlasla, Onu "Allah adamı" sanmayınız siz asla. "Zahid" gibi görünüp, "Alim" de olsa namı, İslama uymadıkça, olmaz Allah adamı.) Buyurdu: (Günahların en çirkini "Küfür"dür, Yani "İmansız" olan, her kötüden kötüdür. "İmanı olmıyanlar", yapsa da çok hasenat, Göremez ahirette bir ecir ve mükafat. Günahları işlemek, ruhları hasta eder, Bu hastalık artarsa, o ruh "Ölür" bu sefer. Ruhun ölmesi ise, imanı kaybetmektir, Ruhu ölen bir kimse, "Küfre düştü" demektir. İmanı olmıyanın "Kalbim temiz" demesi, "Boş laf" olup, aldatır kendini ve herkesi. Çünki ölmüş olan kalp, temizlikten mahrumdur, Kalpler ancak "İman"la nurlu ve temiz olur.) Buyurdu: (Günahların en başında "Şirk" gelir, Bu da, Hak tealaya ortak koşmak demektir. Allahü tealadan başkasına kim eğer, "Yaratıcı" der ise, maazallah küfre girer Çünki "Yok"tan yaratmak, sırf Allaha mahsustur, Bunu, insanlar için kullanmak çirkin olur. Yine bir Müslümanın bir söz veya işinde, Yüz çeşit mana olup, bunların da içinde, "İmanlı" olduğunu gösterse tek birisi, Lakin "Küfrü" bildirse doksan dokuz tanesi, "Müslüman" olduğunu söylemelidir yine, Çünki hep hüsnü zanla bakmalıdır mü'mine. Yalnız "Mü'min" olana böyle hüküm verilir, Müslüman olmıyanlar buna layık değildir. Son nefeste "İmansız gitmeğe" sebep olan, Sözlerden de sakınmak lazımdır yine her an. Velhasıl imanını "Ehli sünnet" üzere, Düzeltmesi lazımdır her Müslüman ilk kere.