Abdülvehhâb-ı Mısrî "rahmetullahi aleyh"

İnsanın şerefi Bu zat buyuruyor ki. (Şudur ki bir Müslüman, Elinden ve dilinden kimseye gelmez ziyan. Bir insanın şerefi, "İnanç"ta, "İman"dadır, Yani bütün üstünlük, "İmanı olan"dadır. Çünki o, bağlanmıştır Allah ve Resulüne, Bir mes'uliyyet taşır mahlukatın hepsine. Birine bir fenalık düşünse de o bilfarz, Kalbindeki o "İman", mani olur, yaptırmaz. La teşbih bir köpeğin "Tasma"sı varsa şayet, Ondan, hiçbir insana, bir zarar gelmez elbet. Lakin yoksa tasması, o "Sahipsiz" demektir, "İmansız olanlar" da buna benzemektedir. Sahipsiz bir köpeğin, her an ne yapacağı, Belli olmaz ne zaman, kime saldıracağı. Bunun gibi "İmanı olmıyan" kimseler de, Zarar yapabilirler her insana, her yerde. Halbuki şöyledir ki kamil olan bir "Mü'min", Elinden ve dilinden insanlar olur emin.) Yine bir sohbetinde buyurdu ki: (İns ve cin, Yaratıldı sadece "İbadet etmek" için. İbadet yapmaktan da maksat ve gaye asıl, Bir "Hakiki iman"a olmaktır sonra vasıl. Bu "Hakiki iman"a kavuşabilmek için, Nefsi iman etmesi lazımdır o kişinin. Nefis inkar ederken hasıl olan o iman, "İmanın sureti"dir, bulmamıştır itminan. Yani hep devamdadır küfrüne nefis yine, Hâlâ düşmanlıktadır inatla Sahibine. Eğer ki vazgeçerse nefis bu inadından, "Hakiki iman" olup, hiç yok olmaz o iman. O zaman "Ameller" de hakiki, gerçek olur, Kul için asıl maksat, gaye de işte budur. Çünki buyuruyor ki Kitabında Rabbimiz: "Ey iman sahipleri, gerçek iman ediniz.") Yine bir sohbetinde buyurdu ki: (Bu devir, "Küfr"ün bir "Sel" misali aktığı bir devirdir. Küfre girip girmemek zamanıdır bu zaman, "Küfür"den çok korkarak yaşamalı Müslüman. Kim "İmansız ölmek"ten korkmuyor ise eğer, O, imansız olarak ruhunu teslim eder. Lalettayin, rastgele yaşamak uygun değil, Küfre düşürebilir kulu bir söz, bir fiil. Mesela bir günaha, "Ne güzel" dese insan, Kaybeder imanını böyle söylediği an. Mü'min için, "İman"ı, çok kıymetli servettir, Çünki "Sonsuz cennet"i temin eden sebeptir. Onu korumak için titremeli adeta, Onunla nail olur çünki "Sonsuz rahat"a.)