Ebu Ali Rodbari "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki: (Bugün, din düşmanları, Tek hedef seçmişlerdir, müslüman çocukları. Onların "İman"ını çalmak için gizlice, Yalan ve iftiralar uydururlar bir nice. Derler ki: (Cin ve melek, hatta cennet, cehennem, Hep uydurma şeylerdir, hiç var mı gidip gören? Göz ile görülmiyen bir şeye "Var" denir mi? "Var" diyen bir kimseye, "Akıllı" denilir mi?) Halbuki görülmiyen şeye inanmamakla, Güvenmemiş oluyor bunlar "İlim" ve "Akl"a. Yani "Göz, kulak" gibi uzuvlarına bunlar, Tabi olduklarını bildirmiş oluyorlar. Halbuki insan uyar, ilmi ile aklına, Hayvanlar tabi olur duyu organlarına. Nitekim insanların his uzuvları zaten, Hayvanlara kıyasla, geridedir esasen. Hem insan, her hususta "Göz"e nasıl inanır? Çok yerde "Akıl" gözün, yanlışını çıkarır. Mesela göz, Güneş'i, pencerenin içinden, Görünce, küçük sanır Güneş'i pencereden. "Akıl" ise, doğruyu bularak işbu babta, Der ki: (Güneş büyüktür, dünyadan bile hatta.) Burada kâfirler de, bizim gibi diyorlar, Böylece hayvanlıktan kurtulmuş oluyorlar. Keşke "Ahiret"e de inanıp böyle yine, Yükselmiş olsalardı, "İnsanlık" şerefine. Bir komünist muallim, talebeye "Rusya"da, Der ki: (Ben şimdi sizi görüyorum burada. Elbette ki sizler de, beni görüyorsunuz, O halde bizler "Var"ız, çünki görülüyoruz. Hem bakın görülüyor karşıdaki şu dağlar, Yok olan şey görülmez, öyleyse onlar da "Var". Söylediğim bu sözler, ilme, fenne dayanır, İlerici aydınlar, elbet fenne inanır. Velakin gericiler, der ki: "Bu kâinatı, Yaratan kuvvet vardır, Allah'tır onun adı". Onların bu sözleri, fenne uygun değildir, Görülmiyen şeylere "Var" demek deliliktir.) O sırada bir "Türkmen çocuğu" söz alarak, Der ki: (Bu sözleriniz, akıldan gayet uzak. Ben inanıyorum ki, hiç akıl yoktur sizde, Zira akıl olsaydı, görürdük onu biz de.) O komünist muallim, o Türkmen çocuğuna, Hiç cevap veremeyip, öfkelenir çok ona. Ve mağlubiyyetinin öfkesiyle sırf o an, Çocuğu, tekme tokat çıkarır o sınıftan. Yavrucak, ya ölmüştür, ya hapse atılmıştır, Çünki onu bir daha, hiç gören olmamıştır.