İmâm-ı Rabbânî "kuddise sirruh"

"İmâm-ı Rabbânî"nin, birine mektubunda, Şöyle buyuruluyor "İ'tikad" mevzuunda: (İ'tikad bilgileri, herkese zarûrîdir, Öğrenmek, her insanın "Aslî vazifesi"dir. Her kim, çocuklarına, iman bilgilerini, Vermezse, yapmamıştır "İnsanlık görevi"ni. İtikad edilmesi çok lazım olanları, Alimler, şu şekilde bildirdi ayrı ayrı: Hak teala, elbette, kendi zâtıyla vardır, Yani kendi kendine varlıkta durmaktadır. Nasıl şimdi "Var" ise, hep "Var" idi önceden, Ve hep var olacaktır, devamlı, ebediyyen. Varlığının önünde, sonunda yokluk olmaz, Çünki Onun varlığı lazımdır, O'nsuz olmaz. O, "Vâcib'ül vücud"dur, varlığı lazımdır hep, Ve herkes, Onun ile varlıkta duruyor hep. O, birdir, şerîki ve benzeri yok elbette, Ve Onun hiç ortağı yoktur ülûhiyyette. İbadet olunmağa hakkı olmakta da bir, Yoktur asla ortağı, yoktur Ona bir nazîr. Ortağı olmak için, müstakil, yani kafi, Olmaması lazım ki, bir kusurdur bu dahi. O, ülûhiyyetinde müstakildir muhakak, O halde lüzumsuzdur Ona şerik ve ortak. Lüzumsuz olmak ise, bir "Kusur"dur elbette, Kusur ve noksanlık da, olmaz ulûhiyyette. Şerik olacağını düşünmek yani Ona, "Olamıyacağı"nı çıkarıyor meydana. Onda, noksan olmıyan, kâmil sıfatlar vardır, Bunlar da, "Sübûtî" ve "Hakîkî" sıfatlardır. Hayat, İlim, Sem', Basar, İrade, Kudret, Kelâm, Ve Tekvin sıfatıyla, sekiz olur hepsi tam. Bunlar dahi "Kadîm"dir, sonradan olma değil, Kendinden ayrı vardır, böyle dedi ehl-i dil. Allah, cisim değildir, değil hem madde ve hâl, O, zamanlı değildir, olmaz Ona yer, mahal. Bir cihette değildir, yoktur Onun bir yeri, Yoktur misli ve zıddı, yoktur hiçbir benzeri. Ana, baba, zevcesi, yoktur çocukları hem, "Allah baba" diyenin, îmânı gider o dem. Bunlar, hep mahluklarda bulunan nesnelerdir, Hepsi birer noksanlık, kusur alâmetidir. Her şeyi bilicidir zerreden Arş'a kadar, Kâinatta ne varsa, bilir gizli, âşikâr. Çünki Odur yaratan ne varsa yer ve gökte, Zira yaratmak için, bilmek lazım elbette. O, önceki sonsuzdan, sonraki sonsuza dek, Yalnız bir "Kelâm" ile söyleyicidir elbet.