Şehadeti söyleyemiyordu!..

Bu, bir ara hastalandı.

Ölüm hâlleri görüldü.

Yakınları ona; “Kelime-i şehadet söyle” dediler.

Lâkin o kimse;

“Söyleyemiyorum” dedi.

Süveyd Sincari hazretlerine koşup bu durumunu anlattılar. O da merhamet edip yanına geldi. Başını eğip bir müddet murakabe yaptı...

Sonra başını kaldırdı ve;

“Şimdi söyler” buyurdu.

Adamın dili çözüldü.

Ve şehadeti söyledi.

Yakınları çok sevinip, şehadeti önce söyleyemeyip de şimdi söylemesinin hikmetini sordular.

Şöyle izah etti:

“Bu kişi Allahü teâlânın sevgili kullarına dil uzattığı, onları kötülediği için böyle bir akıbete maruz kaldı. Biz de Rabbimize onun hakkında şefaatte bulunduk.

Hakk teâlâ acıdı.

Ve bu kişi hakkında, benim kalbime ‘Evliyam razı olursa, senin şefaatini kabul eder, onu affederim’ diye ilham olundu. Bunun üzerine Maruf-i Kerhi, Sırri-yi Sekati, Cüneyd-i Bağdâdi, Şibli ve Bayezid-i Bistami hazretlerine arz ettim. Bunu bağışlamalarını rica ettim.

Ricamı kabul ettiler.

Ve onu affettiler.  

İşte o zaman bu kişinin dili çözülüp 'şehadet' kelimesini söyleyebildi. Yoksa söyleyemezdi!..”