Sevdiğin kullar hürmetine…

Anadolu'da yetişen velilerden Taşkesenli İbrahim Efendi’nin vefatından sonra o havalide harp çıkmış, sevdiği gençlerden biri ağır şekilde yaralanmıştı. Harpten sonra evine getirdiler delikanlıyı.
Ancak yarası ağırdı.
Ve şiddetli ağrıyordu!
Ağrı ve acıdan uyuyamadı o gece. Çaresizlik içinde “Yâ Rabbî! Sevdiğin kullar hürmetine bana şifa ver” diye yalvardı.
Ellerini yüzüne sürdü.
Yanında bu zatı gördü.
O kadar sevindi ki, ağlamaya başladı sevincinden.
Büyük veli;
“Üzülme, Cenâb-ı Hakk sana şifa verecek” buyurdu ve elleriyle yaralarını meshedip “Yâ Rabbî! Buna şifa ver” diye dua etti.
Ve gözden kayboldu...
Genç “bir anda” iyileşti.
Ağrısı sızısı kalmadı. Fırladı ayağa ve Allah'a şükretti. Bir “Fâtiha” okuyup gönderdi bu büyük velinin ruhuna ve tekrar uyudu.
Rüyada yine onu gördü.
Mübarek zat sordu:
“Nasılsın evlât?”
“Elhamdülillah, çok iyiyim.”
“Yaraların nasıl oldu?”
“Sayenizde iyileşti efendim.”
Mübarek zat, başını olumsuzca sallayıp “Hayır, benimle alâkası yok evlâdım!" buyurdu.
“Ama hocam, o rüya…”
Sözünü yarıda kesip;
“Uzatma evlât!.. Sen Allah'tan şifa istedin, O da verdi. Hepsi bu kadar. O, kendisine açılan eli boş çevirmez” deyip, kayboldu gözden...