"Bana bir dua yazar mısınız?"

Mısır’da vefat eden Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri zamanında, dertli ve hasta olanlar bu zata gelir, arz ederlerdi dertlerini.

O da hastalara bir dua yazar, kullananlar şifaya kavuşurdu tam olarak.

Ama kalemle değil, parmağıyla yazardı.

Bir gün bir “hasta” geldi.

“Efendim, Çok hastayım, bana bir dua yazar mısınız” diye rica etti.

Büyük veli, “bir kâğıt” aldı.

Parmağıyla bir dua yazdı.

Ve o kimseye verdi.

Adam biiznillah şifaya kavuştu...

Ancak bir “şüphe” geldi kalbine.

Şöyle ki;

"Kâğıtta hiç yazı, âyet yok, buna rağmen nasıl tesir etti" diye düşünüyordu kendi kendine.

Aynı kâğıdı aldı.

Tekrar ona vardı.

Ama maksadı, imtihan etmekti.

Büyük veliye;

“Efendim, tekrar hastalandım, şu kâğıda bir daha yazsanız” deyip uzattı kâğıdı.

O da kâğıdı aldı.

Şöyle bir baktı.

Ve o kimseye;

“Biz buna daha önce yazmışız, tekrar yazmaya lüzum yok” buyurdu.

Adam perişandı!

“Peki efendim” dedi.

Ve çıktı huzurdan.

Çok pişmandı yaptığına.

Kendine kızıyor ve;

"Ey ahmak! ‘Allah adamları’ hiç imtihan edilir mi?" diyordu kendi kendine...