Hikmetinden sual olunmaz...

Şam’da yaşayan Bilâl bin Sa'd hazretleri, bir gün şunu anlattı:

Hakk teâlâ, Âdem aleyhisselâmı yaratmak isteyince;

“Ey arz! Ben, topraktan insan halk etmeyi diledim” diye ferman eyledi yeryüzüne.

Ve buyurdu ki:

Yeryüzü arzetti ki:

“Yâ Rabbî! Bu, itaat edenlere büyük ihsandır. Ama isyân edenlerin cehennemde yanmalarına dayanamam.”

Hakk teâlâ Hazret-i Cibrîl’e;

“Yâ Cebrâil! Yeryüzüne in. Oradan bir miktar toprak getir” buyurdu.

Hazret-i Cibril, yere inip de toprak alacağı zaman yeryüzü yalvardı:

“Yâ Cebrâil, benden toprak alma!”

“Neden?”

“Yarın isyân edip azâba düşerler.”

Hazret-i Cebrâil, bu feryada acıyarak geri döndü.

Ve arz etti:

Hakk teâlâ Hazret-i Mîkâil’e emretti.

O da yeryüzüne indi.

Yine aynı şey oldu.

Hazret-i İsrâfil de emirle yere indiyse de o da “eli boş” döndü. En sonunda, Hazret-i Azrâil’e emretti Cenâb-ı Hakk.

Yeryüzü, ona da feryat edip yalvardı ise de o dinlemedi. Her kıtadan birer avuç toprak getirdi.

Ve bir yerde biriktirdi.

Bu topraklar, kırk arşınlık bir yığın oldu o yerde. Dünyanın çeşitli yerlerinden alındığı içindir ki, insanlar da çeşitli renk, huy ve tabîattadırlar...