Eshâb-ı kirâm bu cevâba şaşırdılar! Hattâ öfkelendiler içlerinden! Zîrâ Efendimize "hayır" demek; küstahlığın âlâsıydı ve Eshap da bunun için kızmışlardı.

Ama Efendimiz kızmadı.

Ona başka şeyler verip;

“Nasıl, şimdi memnun oldun mu?" diye sordu.

Köylü memnundu.

Ve yüzü gülüyordu.

Efendimize; "Allah senden râzı olsun, beni ihsâna boğdun" dedi ve huzurdan ayrıldı.

Efendimiz eshâba;

"Ey eshâbım! Az önce siz o köylüyü neredeyse azarlayacaktınız. Eğer böyle yapsaydınız bizden uzaklaşacak ve helâk olacaktı… Ama şimdi memnun olarak ve bizi severek ayrıldı" buyurdu.

● ● ●

Yine bir gün Câbir bin Abdullah, koyun kesip Sevgili Peygamberimizi dâvet etti.

Efendimiz de;

"Peki" buyurdu.

Birkaç eshâbı yanına aldı.

Hazret-i Câbir’in evine vardı...

Ve sofraya oturdular.

Efendimiz "Yiyin, ama kemiklerini kırmayın" buyurdu.

"Başüstüne" dediler.

Ve öyle de yaptılar.

Efendimiz, mübârek ellerini o kemiklerin üzerine koyup "Allah'ın izniyle kalk!" buyurdu. Koyun o anda dirilip kalktı.