Ali Semerkandi rahmetullahi aleyh -2-

"Şahidin var mı?" "Ali Semerkandi" ki, alim ve veli bir zat, Çamlıdere halkını yıllarca etti irşad. O halk da fakir olup, pek azdı hayvanları, Hatta otlatmak için, yoktu bir çobanları. O, bu hali görünce, dert oldu bu içine, Kendisi talip oldu, bu çobanlık işine. Buyurdu: (Ben yaparım çobanlığı size hep, Ve hatta bu iş için, ücret de etmem talep) Köylüler, kendisini tanımıyorlardı hiç, Bu teklif karşısında, buldular neş'e, sevinç. O akşam gördüler ki, ineklerin memesi, Süt ile dolu geldi, hayrette kaldı hepsi. Böyle bir neticeyle karşılaşınca ilk kez, "Evliya" olduğunu anladı köyde herkes. Bir gün de, sığırları salmıştı kırlık düze, Baktı ki, bir kurt gelmiş, kıyacak bir öküze. Kurda hitab etti ki: (Bunu öldürmek için, Ey kurt söyle bakalım, sen kimden aldın izin?) Dedi ki: (Ey efendim, nasibimdir bu benim, Allahın izni ile, öldürüp yiyeceğim.) Buyurdu: (Şimdi git de, yarın gel ye, olur mu? Ben dahi sahibine söyliyeyim durumu.) O kurt "Peki" diyerek, dönüp gitti yerine, O da bunu söyledi, o akşam sahibine. Lakin o, bilmiyordu onun büyüklüğünü, İnanmayıp, hafife aldı Onun sözünü. Ertesi gün kurt gelip, öküze durdu yakın, Buyurdu ki; (Ye ama, deriyi delme sakın.) Kurt dahi "Peki" deyip, dokunmadı deriye, Akşama, sığırlarla "deri" gitti geriye. Adam öküz yerine, görünce sırf "deri"yi, Dâvâ etti kadıya, Ali Semerkandi'yi. Kadı, iki tarafı dinleyip geçti zabta, "Şahidin var mı?" diye, sordu bu veli zata. Buyurdu ki: (Ey kadı, bu işi görenler var, Şahittir o yerdeki ağaçlar ve kayalar.) O anda bir gürültü kopuverdi derinden, Ordaki ağaçlar ve dağlar koptu yerinden. Ve mahkemeye doğru hepsi yol alıyordu, O ses ve gürültüler onlardan geliyordu. İnsanlar korkusundan kaçışınca etrafa, O veli şu şekilde nida etti bu defa: (Ey ağaçlar ve taşlar, ne için gelirsiniz? Size, şahidlik için gelin demedik ki biz.) O böyle söyleyince, hepsi durdu bir anda, Gördüler bu durumu, kadı ve o adam da. Onun büyüklüğüne inandılar yakinen, El öpüp, talebesi oldular hepsi birden.