Kulumun kulu!..

Devrin birinde padişahın biri ramazan ayı geldiği vakit, ikindiden sonra akşama kadar davulcuların şenlik yapmalarını ve çalgılar çalmalarını emrederdi. Bununla hem günün çabuk geçmesini ve hem de açlığın tesirini anlamamasını sağlamak isterdi. Çünkü oruç ekseriye ikindiden sonra insana şiddetle etki eder... İşte yine bir ramazan ayında, padişah oruçtan fazla incinmemek için bu şekilde emretmişti. Bir gün böyle vaziyette iken oradan bir kamil zat geçer. Bakar ki çalgılar çalıyor, davullar vuruluyor, âdeta kıyamet kopuyor. Kendi kendine "Bu kötülüğü kaldırmalıyım ve bu padişahı bu gafletten uyarmalıyım. Çünkü bu an iftar anıdır. Rahmet ve mağfiretin coştuğu bir zamandır. Bu zamanda bu çeşit hareketler Müslümanlara gerekmez" der.

Padişahın sarayına gider, çalgıları susturmak ve neşelerine son vermek ister. Padişah da onu o anda saraydan seyreder. Padişah ihtiyarın yakalanmasını emreder, adamı huzuruna çağırtır ve kendisine şöyle sorar: 
-Şu münasip olmayan işi niçin işledin? 
İhtiyar; 
-Bu iş kötü bir iştir. Biz kötü işleri kaldırmakla memuruz der. 
Padişah;
-Benden korkmadın mı? 
İhtiyar; 
-Senden bana gelecek olan şeye sabrederim. Nitekim Allahü teâlâ Kur'anda "Sana gelen şeye sabret" buyurdu. Ben senden asla korkmam. Çünkü sen kulumun kulusun!
Padişahın etrafındakiler, "Bu adam aklını kaybetmiştir" diye  telaşla  söylenirler...
İhtiyar;
-Hayır, ben aklımı kaybetmedim. Bilakis hakikatte o, kölemin kölesidir. Sen kölemin kölesisin. Çünkü insanlar iki kısımdır. Birincisi; nefsi mağlup, kendisi galip olandır ve nefsini istediği tarafa çevirebilir...  İkincisi ise; nefsi kendisine galip ve üzerine amir kimsedir...
Ey padişah! Şimdi düşün, sen bunların hangisindensin?.." 
Padişah; "İkincisiyim..." der. 
İhtiyar; "Nefis kulumdur, sen de nefsin kulusun. Yani sen kulumun kulu oldun..." der. 
İhtiyarın bu sözleri üzerine padişah son derece müteessir olarak derhal tövbe edip pişman olur. İhtiyara da birtakım ikramlarda bulunur...

Ninem diyor ki;  Şeytanın dostluğu darağacına kadardır.