Açgözlü

Köpek yavrusundan ders mi olur demeyin...

O, eğitimli, terbiyeli ve sıcakkanlı bir köpekti. İngiliz bir bürokrat “Görev sürem doldu ancak onu yanımda götüremiyorum” diyerek bırakıp gitmişti. Beagle cinsi bu şirin köpek kısacık boyu ve şişko göbeğiyle bir bidona benziyordu. Adını Bidon koydum bahçeye bir kulübe kondurdum.

Veterinere gidildiğinde Bidon’un şişkoluğunun sebebi anlaşıldı. Hamileydi… Kısa bir süre sonra da beş yavrusu oldu. “Anneanne oldun” esprileri bir yana, yavrular çok sevimliydi. Biri hariç!..  Tasmasız sahile, çarşıya gidebildiğim, arada minik yaramazlıklar dahi yapmayan, dertleşirken “O son dediğini anlamadım" bakışıyla kafayı yana eğen, sadece benim değil tüm semtin sevgilisi olmuş bu sevimli köpeğin bu kadar sevimsiz bir yavrusu olması şaşırtıcıydı. Tipi değil, huyu…

En iri ve kuvvetli olanı, kardeşlerine resmen zorbalık uyguluyor onları dövüyor ve yemeklerini gasbediyordu! Diğer yavrulara hele de en cılız olana öylesine hunharca saldırıyordu ki, mahalleli elinden zor alıyordu. Veterinere sorduk ‘ne yapacağız biz bununla?’ diye. Köpeklerde grup ve sürüde birinin kendini dominant lider Alfa ilan edebildiği ve saldırgan olabileceği söylendi. Bu Alfa sinirlerimi bozuyordu. Sürekli ona buna, kardeşlerine çatıyor, köpek kulübesine hiçbirini sokmuyor, verilen yemekleri hiçbirine müsaade etmeden kendi yiyordu. Ondan gizli diğerlerini beslemeye çalıştığımızda, bize dahi saldırıp yaralayan, bırakın kardeşlerini annesine dahi saldıran, yemeğini önünden alan bu Alfa yavru tüm huzurumuzu kaçırmıştı. Gözümüzün önünde vahşet yaşanıyor, Bidon ve yavruları eriyip gidiyordu.

Ne yaptıysak olmadı… Zorba zorbaydı… Ne mi oldu? Bir gün yine annesinin ve kardeşlerinin yemeğinin tamamını tek başına kendi yedi… Tekrar koyduk yine yedi… Tekrar ve yine yine… Çok yemekten çatlayıp öldü! Üzülmedim… İbretlikti… Tıpkı açgözlü ve doyumsuzluğu uğruna hiçbir vahşetten kaçınmayan bireylerin, dünya ülkelerinin başına gelecekler gibi...

 

Ninem diyor ki; Az tamah, çok ziyan getirir.