Nuh Albayrak

Değerli okuyucularımız, 1981 yılında Teknik Servis'te Pikajör çırağı olarak başlayan Türkiye gazetesindeki yolculuğum bugün itibariyle sona erdi.

Çok farklı bir mahalli seçime gidiyoruz. Nitekim, bir yandan liderlerin keskin mesajlarıyla meydanların nabzı yükselirken, bir yandan da seçimin ertelenmesinden iptaline kadar bir sürü senaryo havada uçuşuyor.

"Her başarılı erkeğin arkasında bir başarılı kadın vardır" ilkesi burada, "Özel bir kentin oluşumunda mutlaka kadın vardır" şeklinde tezahür etmiş, "kadınların eseri" Petersburg'a, Moskova'yı bile gölgede bırakan bir cazibe kazandırmış...

Benim açımdan bu düzenlemelerin en kayda değer tarafı halkın en çok hissedeceği paket olmasıdır.

Çoğunluğunu, logomuzda bayrak varken de Türkiye gazetesini okumayanların oluşturduğu bazı kişiler tezviratını sürdürüyor. Elbette gazetemizi okumayanlar da bizi eleştirebilir ama istismara ve iftiraya yönelmeden...

Daha ilk haftada, Türkiye'nin kangren olmuş yarasına parmak bastığımız ortaya çıktı. Demek ki doğru yoldayız...

Tam 43 yıl sonra logomuz değişti... Sayfa tasarımımız tamamen yenilendi. Kadromuz güçlendi. Ama bizim için bir şey hiç değişmedi.

Taksim Gezi olaylarında Türk medyası da çetin bir sınavdan geçti

Birkaç ağacın sökülmesine tepki olarak başlayan çevre duyarlılığı, istemediğimiz noktalara geldi. Peki, Taksim'deki ağaçlardan çok daha fazla duyarlılığı hak eden canların yitip gitmesine ne demeli?

Krizin çözülmesinde anahtar durumunda olan Rusya ilk defa geniş tabanlı ortak pozisyon karşısında konumunu değiştirme mecburiyeti hissedecektir...

Bugün 44. yılımıza girdik. Benim ise burada idrak ettiğim 33. yıldönümü. İlk 22'sini birbirinden coşkulu kutlamıştık. 22 Nisan'ları iple çekerdik. Resmen "bayram"a bir gün önce başlardık. Çünkü her yıldönümümüzde aramıza binlerce kişi katılır, çok daha büyümüş olurduk. Rahmetli Enver Ağabey, "Dünyadaki en büyük arzum olan '100 bin kişilik İhlas Ailesi'ne biraz daha yaklaştık" derken mutluluğunu gözlerinden okurduk.

Türkiye Gazetesi'nin sırtını sermayeye dayamadan yayın hayatına başlamasına bakarak, "Nasıl olsa kısa sürede batacak" diye ciddiye almayan gazete patronları zor duruma düştüğünde imdatlarına ilk koşan yine Enver Ağabey oldu...

Enver Ören Ağabey, gerçek bir dava adamıydı. Dinimize ve insanlığa hizmetten başka hiçbir düşüncesi yoktu. Bazıları, "dindar" olduğumuz için bizi hedef seçerken, bazı kesimler ise, "Müslümanların yanında olmamak"la itham ediyordu. Demek ki, bizde değil onların bizi değerlendirme kriterlerinde bir problem vardı.

Türkiye Gazetesi yayın hayatına "Hakikat" adıyla başlamış ve ilk sayısında bir Baş Makale yayınlamıştı. Makalede "Kaynağımız, dayanağımız Hakk'a bağlılık ve hakikate hizmettir. Görevimizin başında önce millî hakimiyeti ve demokrasiyi korumak gelmektedir" deniliyordu. Bu ilkeler 43 yıldır hiç değişmedi.

Sırası gelen herkes gidiyor.... Ama sadece ömrünü verimli geçirmeyi başaranlar fark ediliyor. Mehmet Ali Birand da uzun sayılmayacak ömrüne, tahayyül edilmeyecek bir verimlilik sığdırmayı başaran bir meslektaşımızdı.

Türkiye'de "gazete" dendiği zaman uzun yıllar o bildiğimiz kallavi ebat anlaşıldı. Bu algıyı değiştirmek için yapılan bazı teşebbüsler başarısızlıkla sonuçlandı.

İran Dışişleri Bakan Yardımcısı Rahim Mehmanperest Ankara'daki temaslarından sonra dün de İstanbul Konsolosluğu'nda medya temsilcileriyle görüştü.

Başkan Ümit Boyner önceki akşam bazı yayın yönetmenlerine görev süresini değerlendirdi. Önce TÜSİAD'ı tanıttı ve "Toplam katma değerin %50'sini, (enerji hariç) dış ticaretin %80'ini, kamu ve tarım dışındaki istihdamın %60'ını, kurumlar vergisinin %85'ini oluşturan 4 bin şirketten oluşan bir sivil toplum kuruluşuyuz" şeklinde özetlediği portre hazırûnu çok etkiledi.

Coğrafi keşiflerle bulunan ve dünya ticaret dengesini sarsan Ümit Burnu, Güney Afrika'nın en güneyinde, beş asırdır denizcileri selamlıyor. Burnun hemen yanı başındaki Cape Point ise iki okyanusu birbirinden ayırıyor.

Nelson Mandela'nın demokrasiyle yücelttiği Güney Afrika, siyah, beyaz, melez her ırktan insanı barındırıyor. Toprağının altı ise tam anlamıyla altın kaynıyor. Dünyada üretilen her 100 kilogram altının 65 kilogramı buradan çıkıyor. 1867'de elmasın bulunması da Güney Afrika'nın rengini değiştirmiş...