Duydun mu...

için, '...duydun mu ölmüş...' diyecekler
birbirlerine şaşkınlıkla...
*
Tabutun belki şu anda hazırdır...
Veya bir ağaçtır şu anda tabutunun tahtası...
Belki de bilmeden yaslandığın bir ağaç...
Belki bir fidandır henüz... Bilinmez...
*
Kefeninin kumaşı belki şu an bir rafta, sana
sarılacağı günü bekliyor...
Veya bir pamuk tarlasında rüzgarlarla dalgalanmakta
belki de...
Veya tarlaya ekilmeyi bekliyor...
*
Diyeceksin ki, 'nerden biliyorsun'...
Peki, böyle olmadığını sen nerden
biliyorsun...
*
Herkes yakınlığına göre süre alacak sana üzülmede...
Kimi defnine gelirken işlerini düşünecek...
Kimi seni kabrine bıraktıktan sonra kendi hayatına
dönecek...
Kimi hüznünle gözyaşı 
Ama herkes kendi hayatına dönecek; az veya
çok zaman sonra...
Şimdi senin yaptığın gibi...
*
Farkında mısın... Senden genç olanlar da ya-
şadı bunları...
Şu an kabirlerinden seslenirler...
Ve derler ki; 'hazırlanın şu girdiğimiz yere...
Biz de sizler gibi ölümü yakıştırmazdık kendimize...'
*
Seni son defa yıkayacak olan su, acaba hangi
bulutta gizli...
Bilmem kaçıncı kere üzerine düşecek damlaların
hangisinin görevi farklı...
Hangi kuşak saracak üç yerden kefenini...
Sana hangi gönüller ağlayacak...
Ve hangi rakam
*
Ne giydiğin, ne dolaştığın eşya seninle kalır...
Söylemezler sana onları daha fazla kullanamayacağını...
Sen ise yenilerini almak derdindeyken bilmezsin
nasip olmayacağını...
Bırak insanların halini de kendi haline bak biraz...
*
Ne yarına, ne ötesine çıkacağını bilmeden ya-
şayan insan...
Belki de yaşamayacağı seneler sonrasının;
derdiyle dertlenen insan...
Bu dünya çoğunu böyle büyülemişti...
Kandıra kandıra midesine indirdi...
Eyvah diyenler için artık çok geçti...
Bari sen deme...
Var secdeye...
Ölüm madem muhakkaktır... Onu olmuş...
Kendini ölmüş bilmek lazımdır...

GÜNÜN YAZISI
Ömer Çetin Engin / omer.cetin@tg.com.tr