‘İlim öğrenmeye doyamadım'

Hiçbir zaman pişmanlık duymadım diyemem.. Elbette bazen pişman olduğum şeyler olmuştur... Ama insan en iyiye memurdur derler... Dolayısıyla bu pişmanlıklarım öyle hüsran ifade edici pişmanlıklar değil, daha iyiyi yakalayabilmek içindir. Kaldı ki, bu manada Cenab-ı Hakk "Ahirette hepiniz pişman olacaksınız" buyuruyor... Çok üzüldüm Vaktinde, salah ve teslimiyeti konusunda çok ümitli olduğum arkadaş ve yakınlarımın, küçük hesaplar uğruna İslamiyetten ayrılmalarına çok üzülmüşümdür... Yine o üzüntüyle, Cenab-ı Hakk'a aynı duruma beni düşürmemesi için samimiyetle iltica etmişimdir... Çok sevindim Kur'an-ı Kerim tefsirine çok zor şartlarda, öyle ki böbrek rahatsızlığım nedeniyle haftada iki kez dialize girerek başlamıştım... Cenab-ı Hakk'ın salih kullarının bereketiyle ve inayet-i Hakk'la 1996 Eylülünde tefsirin hitama ermesine, yani tamamlanmasına çok sevindim... Bu, benim için büyük bir lütuf oldu... Asla kabul etmem Sevgili Peygamberimizin çok güzel bir benzetmesi vardır... Bir elime Ay'ı, diğer elime Güneş'i verseniz, bir insanın iman ettiği kadar sevinmem... Aynen onun gibi, bana en kıymetli şeyleri verseler ve bunun karşılığında da maneviyatımdan taviz isteseler asla kabul etmem... Diğer bir deyişle müdahene yapmam... Yani dünya menfaati için dinimden taviz vermem... Şimdiki aklım olsa Dini ilimlerde, alabildiğince zengin, bir umman, bir derya olan bu konuya bütün gücümle dalmayı isterdim... Başka bir meslek seçmeyi hiç düşünmedim ve düşünmezdim de... Yine aynı mesleğimi ister, dediğim gibi daha çok ilim öğrenmeye gayret ederdim... Kimdir? 1937 yılında Bursa'da doğdu. 1966'da Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi'nden mezun oldu. 1967-69 arası, iki yıl süreyle Bağdat Üniversitesi'nde Kur'an-ı Kerim İlimleri konusunda ihtisas yaptı. 1970 yılı Ocak ayından itibaren Diyanet İşleri Başkanlığı teşkilatında görev aldı... 1971 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Kürsüsünde "Tefsir ilminde te'vilin yeri ve önemi" konulu teziyle "İlahiyat Doktoru" ünvanını aldı.1981 yılında doçent olduktan sonra Selçuk Üniversitesine intikal etti. Bu görevde uzun süre dekan yardımcılığı ve bölüm başkanlığında bulundu. 1987 Haziran'ında Almanya'daki Türk çocuklarının Dini Eğitim ve Öğretim Programlarının hazırlanması gayesiyle yürütülen çalışmalarda Milli Eğitim Bakanlığını temsilen danışman olarak görev aldı. Bu görev 1988 yılı ekim ayında önce profesörlüğe, daha sonra da S.Ü. İlahiyat Fakültesi Dekanlığına tayin edilinceye kadar devam etti. Yaklaşık 5 yıl süren Fakülte dekanlığından 1993 yılı nisan ayında emekli oldu. Rahatsızlığına rağmen TGRT'de Huzura Doğru programında tefsire devam eden Prof. Dr. Orhan Karmış, Arapça, Farsça, Fransızca, İngilizce ve Almanca olmak üzere beş dil biliyordu. Allah gani gani rahmet eylesin. HATIRALAR... Okumak ne zevkliydi... Ortaokulda öğrencilik yıllarımdı... 1952'de babamı kaybettim... Bu benim için acılı günlerin başlangıcı oluyordu... Birinci sınıftan ikinci sınıfa geçmiştim ama artık babam benim karnelerimi göremeyecekti... O yaz, Bursa mahalle camiinde genç bir imam hatipten Kur'an-ı Kerim okumak isteğinde bulundum... Bana "Elbette, sen de katılabilirsin dersimize" dedi... Nasıl sevindiğimi anlatamam... sanki babamın üzüntüsünü Kur'an-ı Kerim öğrenerek gidermeye çalışıyordum... Ve bir hafta içinde Kur'an-ı Kerimi okumaya başladım... Kısa bir süre sonra da, hoca bana ezber vermeye başladı... Kur'an-ı Kerimi öğrenmek meğer ne kolaydı... Okumak ne zevkliydi... İşin en enteresan yanı, bu gelişmelerden evin haberi yoktu... Benim bu çalışmamı haber alan herkes, eğitimime engel olur düşüncesiyle muhalefet etti ama, biricik annem ve iki ablam bu konuda en büyük destekçim oldular...Ve toplam yedi sekiz ay boyunca Kur'an-ı Kerim tahsil ettim... Bir sene sonra da, Dülgerzade Camii'nde Afyonlu İsmail efendi isminde bir zat-ı muhterem vardı... Kur'an-ı Kerimi gayet iyi biliyordu... Hatta ayakları olmadığı için başkalarının yardımıyla gelip giderdi camiye... O zat-ı muhteremden tashih-i huruf gördüm... Ne oldu?.. Öyle bana muhalefet edenlerin dediği gibi tahsilim hiç de yarıda kalmadı... Aksine hem daha iştahla tahsilime kaldığım yerden devam ettim... Zihnim açılmıştı... Üstelik en verimli çağımda Kur'an-ı Kerimi de öğrenmiş olmuştum. O gün camiye gidip Kur'an-ı Kerim öğrendiğim yılları, hiç ama hiç unutmam... Hangi gün olursa olsun, Kur'an-ı Kerimi elime alır almaz, o ilk günkü halim gözlerimin önüne gelir... Saçlarımı ağartan acı... Yıl 1971... Ankara üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Bölümünde asistanım. Yaz tatilinde Bursa'da bulunuyordum. Hiç unutmuyorum, 1 Ağustos idi. Pazar günüydü... Sabah erkenden kız kardeşimin iki çocuğu sokakta oynuyorlar mıydı, yoksa bir şey için mi çıkmışlardı, orasını bilemiyorum ama, akıllara durgunluk verecek bir kazaya kurban gitmişlerdi. Biri Ferhan isminde üçbuçuk yaşında, diğeri Rüçhan isminde beş yaşındaki iki yeğenim, hem de evin kapısının önünde, geri geri gelmekte olan bir arabanın altında kalarak ezilmişler ve körpecik yaşlarında hayata veda etmişlerdi... Onların acısına öyle üzüldüm öyle kahroldum ki, ertesi sabah baktığımda saçlarımın yarısının sanki boyayla boyanmış gibi ağarmış olduğunu gördüm... Saçlarım ağarmıştı üzüntüden... Ertesi gün o iki yavruyu birden Bursa'da Sarıkaya mezarlığında defnettik... O gün bu gündür o iki yavrunun acısı halen yüreğimde bir hançer gibi saplı durmaktadır... Allah kimseye böyle acı vermesin...