Erkeklerin aradığı ne?

"Kendimi gayet güzel zannederdim ama değilmişim herhâlde! Baksanıza kimse beğenmiyor!.."

Size soruyorum: Erkeklerin aradığı ne? Gerçekten anlayamadım. Ne istiyorlar? Arızalı tiplerle görüşe görüşe ben de öyle olacağım galiba?
En büyük duam evleneceğim erkeğin babam gibi olmaması! Babam ölmüş olsa arkasından üzülür müyüm bilmiyorum? Çünkü bana anneme ve kardeşlerime hep zulmetti. Bize hep sıkıntı verdi. Huzursuzluk çıkardı. O hatıradaki bayan arkadaş demiş ya: "Acaba biz böyle kaç kişiyiz?" İnanın benim gördüğüm baskılar o kız arkadaşın gördüğü baskının misliyle. Üstelik üniversite mezunu olduğum için, evde olmamı herkes yadırgıyor.
"Sen bunca yıl okumuşsun, evde ne yapacaksın? Kendine bir iş bul. Bu devirde iki maaşlı ev olmazsan batarsın." Yani ben çalışmaz isem herkese batarmış. Annem ve babam benim çalışmam için baskı yapıyor. Eve misafir gelse konu hooop kadınların çalışma mevzuu ve benim işsiz olmama geliyor. Benim anlamadığım ben erkek çocuğu falan mıyım? Ya da bir kız olarak çalışmak zorundaysam o zaman erkekler neden var? Hem ben kadınların da erkeklerle beraber çalıştıkları yerlerden hazzetmiyorum.
O kadar sıkıldım ki bir dokunan benden bin ah işitir. Erkeklerden soğudum. Zaten ben böyle bu kafayla sağlıklı bir evlilik yapacağımı da düşünmüyorum ama Allahtan hayırlısı. Çünkü evlenmesem önümüz yaz tatili, babam okulların kapanmasıyla tatile girecek, yani evde olacak.
Şunu kesinlikle biliyorum ki o evdeyken tartışacağız. Çünkü bize sataşacak. Gene birbirimizi yiyeceğiz ve psikolojim bozulacak. Dinimin gereklerini ben bu aileyle ve bu akrabalarla yerine getiremiyorum. Yani evlenmeye mecburum gibi bir şey. Ben okul hayatım boyunca çalışkan bir öğrenciydim. Derslerle ilgili bir problemim olmadı ama üniversiteyi de sırf babamdan kurtulmak için okudum. Ben biliyorum ki üniversiteyi kazanmasam babam beni erkenden dini hassasiyet gözetmeden akrabalarından ya da tanıdıklarından birinin oğluyla evlendirirdi. Yani bundan kurtulmak için okudum ama sürekli okulla dersle meşgul olduğum için ev işinden anlamaz yemek yapmayı bilmez beceriksiz bir kız oldum.
Şimdi size soruyorum, bu durumda her şeyin sorumlusu ben miyim? Bazı ebeveynler ne yapıyorlarsa kendilerine yapıyorlar. Çünkü ben öyle uçarı girişken bir kız değilim. Tam bir ev kızıyım. Ben kendimi gayet güzel zannederdim ama öyle değilmişim herhâlde! Baksanıza kimse beni beğenmiyor. Galiba evde kalacağım, kimseye derdimi anlatamıyorum!..
          Rumuz: "Kısmetsiz miyim?"