“Namaz kılanlar öne çıksın!”

 

O arkadaşımla çok samimiydik. Savaştepe Eğitim Enstitüsüne başka bir ilden gelmişti… İmam Hatip Lisesi Mezunuydu. Temiz bir arkadaştı. Kendisini çok da seviyordum. Ama namaza olan bu tembelliğine de çok üzülüyordum. Lisede okuduğu okul ve aldığı bilgilere göre onun bana ibadet ve taat konularında yol göstermesi nasihat vermesi gerekirken ben ona yalvarıyordum:

“Haydi gel namazımızı kılalım” diye.

Namazlarımdan sonra hep onun için de dua ediyordum:

"Allah’ım bu arkadaşıma da senin huzurunda rükûa eğilmesini secdeye kapanmasını nasip et!”

Yine günlerden bir gün yatsı vakti gelmişti. Ezanlar okunmuştu. Dedim ki arkadaşıma:

“Haydi gel yatsıyı kılalım.”

Yine aynı şekilde cevap verdi:

“Üzeyir seni çok seviyorum. Senin yaptıklarını da gerçekten doğru buluyorum. Sen doğru söylüyorsun. Tembellik etmemek lazım, namazlarımızı kılmamız lazım. Ama ben şimdi namaz kılamayacağım. Sen beni bırak, ben sonra kılarım” dedi ve yatakhaneye gitti.

Ben de tek başıma yatsı namazını kılmak için mescide gittim... Namazımı eda ettim. Duamı yaptım. Mescitten çıktım…

Daha on adım ya attım ya atmadım, mescitte bir bomba patladı ki, aman Allah’ım!

Büyük bir gürültü ve sarsıntı oldu. Kulaklarımızı sağır eden bir ses…

Mescidin ve yatakhanenin bütün camları kırıldı. Yatakhanedeki bütün arkadaşlar dışarı fırladılar. Bağrışmalar, çığrışmalar. Ortalık bir anda ana baba gününe dönmüştü…

Ben bir kenara oturdum:

“Allah’ım bunu kim yapar? Neden yapar? Neden buraya bomba koyarlar?” diye düşünmeye başladım. Allaha ibadet edilen mescide bomba konulur muydu hiç? Günümüzde gelinen noktayı televizyonlardan izlerken daha bir kahroluyoruz ama o yıllarda bu derece terör eylemlerini bile aklımız almıyordu…

Ben bu yaşananların niçin ve neden yapıldığını düşünürken bir de baktım ki bir bölük asker gelmiş, yatakhanenin etrafını çoktan çevirmişler bile…

Kimsenin bir yere gitmesi mümkün değildi. Tabii bir başka önemli detay da benim durumumdu. Yatakhaneden çıkan arkadaşlarımın hepsi pijamalıydı. Bir tek ben sivil giyimliydim. İşte komutan da bağırıyordu:

“Herkes burada toplansın!”

Hepimiz belli bir yerde toplandık. Komutan ikinci bir emir verdi: