“Seni bekleyeceğim” diyordu

“Onun yüzünden ailemle tartıştık. Bir sorun çıkmaması için kapıyı çekip çıkıp gittim”

 

Askerliğimi yaptığım şehirde bir kızla tanıştım. Tanıştım derken öyle buluşup gezip tozduk sanmayın. İlk görüşte aşk dedikleri gibi oldu. O günden sonra dünya bana bir başka oldu. Ona deli gibi tutulmuştum. Bir daha da onu unutamadım. Gözüm başka bir şeyi görmez olmuştu. İlk başta her şey çok güzeldi. Tatlı bir rüyadaydım. Askerliğimin bile nasıl geçtiğini anlamıyordum.

Annemler aradığında hâlimi hatırımı soruyorlardı. Ben ise anneme ondan söz ettim. Annem ise memleketten akrabalarımızdan biriyle evlendirmek istediğini söyledi. Ne kadar kolay söylüyordu. Ben ona sevmekten söz ediyorum o bana tanıdık bildik muhabbeti yapıyordu.

Durduk yerde çok sevdiğim ailemle aramıza bu sorun girdi. Ben diyordum o olacak, ailem diyordu hayır biz oraya gidip de kız istemeyiz. Kimin nesidir kimin fesidir nerden bilelim?” diyorlardı. Benim sevgimi nasıl bu kadar hiçe sayabiliyorlardı? “Gelin ailesiyle tanışın” diyordum. “Biz her yönüyle tanıdığımız bildiğimiz çevremiz varken niçin yedi kat ele gidip de kız bakalım?” diye diretiyorlardı.

Bir gün çok şiddetli bir tartışma yaşadık. Sonunda baktım ki ya kendime ya aileme bir zarar vereceğim kapıyı çekip çıkıp gittim.

İşim yoktu, param yoktu, mesleğim yoktu. Günlerce sokaklarda yattım. Bir yandan da iş aradım. Asgari ücretle de olsa bir iş buldum. Çalışmaya başladığım andan itibaren de aldığım maaşı kontör alarak onu aramaya harcadım. Onunla konuşabilmek için hiçbir masrafı gözüm görmüyordu. Sabahlara kadar konuşsam doymak bilmiyordum. Kontör bitince yine kontör alıyor yine arıyordum. Benim için hiç önemi yoktu.

“Az kaldı merak etme, para biriktirip, düğünümüzü yapacağım” diyordum.

“Tamam bekleyeceğim” diyordu.

Nasıl oldu bilemiyorum, evlilik planlarımı yapmaya başladığım bir dönemde yine kontör ile yaptığım aramada bana üzücü bir haber söyledi.

“Bizi ayıracaklar Suat!” dedi hıçkırarak.

“Kim ayıracak?” dedim şaşkın vaziyette.

“Bana dünür geldiler. Ailem de kabul etti” dedi.

Saatlerce ağlaştık… “Hayır!” dedim… “Seni kimselere yâr etmem!”

“Sakın!” dedi, seni burada yaşatmazlar… Sana bir şey olursa ben yaşayamam”

Nasıl böyle bir şey yapabilirdi ailesi? Onu da aklım almıyordu. Hâlbuki ben askerde iken bana gelen parayı bile ona harcardım. DEVAMI YARIN