Artık onsuz yapamam

“Ben eşimden nasıl ayrılırım? Ayrılsam başkasına nasıl giderim? Gitsem kime güvenirim?”

 

 

Geceleri uykudan korkuyla sıçramalarım, bazen uykuda korku dolu sayıklamalarım eşimin dikkatini çekmişti. Bir gün dayanamayıp sordu bunların sebebini:

“Nedir sendeki bu durum?”

Hiç kimseye anlatmadığım o sıkıntılarımı ve bunalımı acaba eşime anlatsa mıydım? Başka da çarem yoktu. Anneme bile anlatmadığım o sırrımı ağlaya ağlaya eşime anlattım.

Bana inanmasını, sahip çıkmasını istedim. Sağ olsun umduğumdan daha iyi biri çıktı eşim. Beni teselli etti. Can yoldaşı oldu. Çok sevinmiştim. Çünkü beni anlayan biri vardı karşımda.

Aradan bir buçuk sene geçmiş bu evlilikten bir de kızım olmuştu.

Nur topu gibi bir kız çocuğu… Artık ben de bir anneydim. Akranlarım henüz oyun çağında iken ben anne olmuştum ama çok huzurluydum.

Maalesef bu bir yudum mutluluk çok kısa sürdü. Beni çok sevdiğini söyleyen, hem iyi bir eş, hem iyi bir arkadaş gibi davranan eşim, ne olduysa yavaş yavaş benden soğumaya, benden uzaklaşmaya başladı.

Hâlbuki bana mutluluğu tattıran, dinimi öğreten, tesettürlü bir hanım olmamı sağlayan, benim namaz kılmama bile vesile olan biricik eşimdi. Kızımın da biricik babasıydı...

Ama artık beni istemiyordu. Zamanla yüzüme karşı bağırıp çağırır bile oldu… Derken odalarımızı bile ayırdı…

Neydi peki buna sebep? Ne olmuştu ona? Kim ne söylemişti? Hiç bilmiyorum. Derken kimi zaman eve de gelmez oldu.

Bir anda yeniden tepetaklak oldu hayatım. Evdeki bu huzursuzluğumu öğrenen annem “al kızını gel yanıma” diyor ama ne olursa olsun eşimi yalnız bırakamam ben. Artık onsuz yapamam. Şu anda evliliğimizde beşinci senemiz. Tek arzum eşimin geri dönmesi... Ben eşimden nasıl ayrılırım? Ayrılsam başkasına nasıl giderim? Gitsem kime güvenirim?

Bu durumda biricik kızımı nasıl büyütürüm? Bu yavrucak üvey baba olacak bir adamın yanında nasıl kalabilir?

Keşke içimdeki sıkıntıları yine içimde saklasaydım. Eşimi üzecek hiçbir durum yokken ona üvey babadan kurtulmak için bu evliliği kabul ettiğimi, kendisine inanıp sığınarak anlatmıştım. Ona eş olmak, çocuklarına anne olmak için kendimi paralerken o ise beni kendi ön yargıları ve niyet okumalarıyla dışladı. Hem kendini hem bizi mağdur etti.

Şimdi günlerim gözyaşıyla geçiyor. Bilmem bu ızdırap nereye kadar sürecek? Dört gözle eşimin tekrar yuvamıza dönmesini, biricik kızımızı babasız büyütmemesini diliyorum.