Çocukluğum sensin

“Biz birbirimize küsemezdik, sadece iki dakikalığına süre verir sonra birbirimize sarılırdık...”

 

Okulun ilk günüydü yeni adımlar için başlamıştık. Bir o kadar masum ve temizdik. Arkadaş edindik, iyi kötü demeden; çünkü ilk arkadaşlığımızdı. Velhasıl tanıştık biriyle. Adı Yeter’di.

Sadece Yeter de değil, Selma vardı yüreği kadar güzel insan. Bağdat vardı ağladığımda yüzümü güldüren; Ayşegül vardı beni sürekli mutlu eden, yüzünden tebessümü hiç eksik etmeyen.

Bunlar benim dostumdu. İlk başta yaklaşmadık birbirimize.

Tuhaf karşıladık ama o kadar masumduk ki yaklaşamazdık, çekinirdik sonra konuşmalara doyamaz hâle geldik. İlk dostluklar unutulmazdı derlerdi de inanmazdık.

Şu an yaşımız ilerledi, kimimiz evlendi, kimimiz okul hayatına devam etti ama hiçbir şey bizim dostluğumuza engel olamadı. Çünkü buna taviz veremezdik, kalbimiz titrerdi. Koskoca 15 yılımızı vermiştik, dile kolay söylenmesi ama yıllarımızı verdik işte. Bazen sessiz sesiz ağladığımız olurdu hiç kimse bilmezdi. Ailemiz bile bilmezdi ama biz bilirdik, hissederdik; dostumuzun bugün üzgün olduğunu anlardık. Yanında olmasak bile dostluğumuz böyleydi…

Şu an aramızda koca bir mesafe var… Millet engel sanıyor ama engel değil biz her şekilde yine ulaşırız bazen üzüldüğümüzü hissedermiş gibi.

Bir bakmışım bir mesaj gelir. O an baktığımda çocukluğum diye kaydettiğim kişiden gelir. Çünkü o benim çocukluğumdur. Sırdaşımdır hatta yeri gelir ablam veya kardeşim oluverir. Hissetmiştir o an benim kötü olduğumu. Kimseye bahsedemediğim konuları onlara anlatırım, onlar anlar benim hâlimden.

Tabii hep iyi geçinmedik. Yeri geldi tartıştık ama geri gönül almasını da bilirdik. Çünkü uzun süre küs kalamazdık; insan çocukluğuna küser mi? Sizi bilmem ama o benim çocukluğumdur. Biz birbirimize küsemezdik, sadece iki dakikalığına süre verirdik sonra birbirimize sarılır “kardeşimsin benim” derdik. Bizim dostluğumuz böyleydi.

Şimdi yıl olmuş 2018, hangi dostluktan bahsediyoruz? En ufak bir meselede arkandan vuranı mı? Hayır ya bizim dostluklarımız bir başkaydı. Bağdat’a kadar uzanır üstüne yol eklerdik biz... Dedim ya bunlar benim çocukluğumdu, o yüzden öyle kaydettim hepsini hayatıma. İyi ki varmış hayatımda iyi ki çocukluğumu onlara vadetmişim onlara zamanımı vermişim. Hiç pişman değilim, bir kere daha gelsem şu dünyaya tekrar kardeşlerimi arar bulmaya çalışırım. İyi ki varsın çocukluğum...