Bize ne oldu?

A -
A +
Dünyanın üç kıtasını fethedip, dördüncüsüne el attığımız ve millî şahsiyetimizi temsil eden bir medeniyet kurup düşmanlarımızı bile imrendirdiğimiz devirlerde sarsılmaz bir üstünlük şuurumuz vardı. Bize tarihin altın çağını yaşatıp asırlarca dünyaya hâkim bir vaziyette tutan en mühim kuvvetimiz, bütün Türklüğe eşsiz bir gayret veren, o “millî şuurumuzdu.” Edebiyatta, sanatta, tarihte, mimaride ve hatta birçok örf ve âdetlerimizde o mukaddes şuurun sonsuz tezahürleri göz kamaştırmaktaydı. Nitekim Avrupa’nın bile kabule mecbur olduğu “Türk'ün gücü” anlaşmalara bile geçmiş ve milletlerarası bir düstur oluşturmuştur. Peki bu muhteşem üstünlüğümüze ne oldu da sarsılıp zayıflamaya başladı. O sarsıntı neticesinde bina içeriden ve dışarıdan yıkıldı. Maddi ve manevi bünyemiz küçüldükçe her şey bize bizden büyük görünmeye başladı. Bilhassa gençlerimiz aşağılık kompleksine kapıldı. Asırlarca bütün dünyayı kendimize dar görüp Oğuzhan atamızın ifadesiyle “Bu denizler, bu ırmaklar bize yetmez! Daha deniz, daha ırmak istiyoruz! Yurdumuzu öylesine büyütelim ki gök kubbe ona çadır, güneş de bayrak olsun!" diyen bir millet iken bu hâle düştük. Bilhassa on dokuzuncu asrın başlarından itibaren “millî ruh” hassasiyeti giderek kaybolmaya başlamış, “üstünlük şuuru”muzun yerini “aşağılık duygusu” almıştır. Bu hazin durum bizi, millî, tarihî ve hatta coğrafi üstünlükten mahrum bırakmaya başlamıştır. Üstünlük şuurunu bize yaşatan ecdadımız küçük gösterilmeye çalışılmaktadır. Biz Türk ırkına mensup olmuş kitleler ne zaman bunun farkına varacağız! Bu vaziyete göre “Türk” ve din itibarıyla  “Müslüman” bir millet olduğumuzdan hareketle nasıl gaflete dalabiliriz veyahut inkâr edebiliriz. Unutmamalıyız ki fert için tabiiyet ne demekse millet içinde kimlik değiştirmek o demektir. Bu rüyadan bir an önce uyanmalıyız. Eğer millî şuurumuzu büsbütün yok olmaktan kurtarmak istiyorsak ört ve âdetlerimize, dilimize, dinimize, gerçek tarihimize sımsıkı sarılıp, ona bir noktada gözümüz gibi sahip çıkmalıyız. Ama ne var ki, büyük bir gaflet içerisindeyiz. Soruyoruz: “Bize ne oldu?..”                 Mehmet Can         ŞİİR                   Düzce'ye hasret   Ucu bucağı dümdüz güneyinde dağlar var Biz burada mutluyuz gidene yollar mı dar Karayel estiğinde çoğu yeri kar kaplar Dört mevsimi yaşarsın bir anda yağmur yağar   Mükemmeldir komşular yardım gelir her evden Derdine ortak olur nur yüzlü hacı deden Yufka açar nineler ramazanı beklerken İkram ederler sana oralardan geçerken   Yaylası ve suları içinde dert bırakmaz Yollarımız güzeldir asla yolcu bunaltmaz Köyleri mahallesi bir şeyle kıyaslanmaz Şehrimiz bize asla başka yerler aratmaz   On sekiz ay uzaktım vatani görev için Nasıl özledim seni o hasretin ne biçim Terhisimi beklerken ağardı birçok saçım Ayrı kalınca burdan yarıya düştü gücüm                      Sinan Korkmaz-Düzce     UNUTULMAZ KELİMELER   İKAMETGÂH: Kelime olarak ikamet oturma anlamındadır. "Gâh" da yer, mekân olarak kullanıldığı gibi esasında yanına geldiği kelimelere yer ve zaman bildiren "ek" olarak gelir. Örnek olarak bargâh: dua edilen yer, abgâh: havuz, su biriken yer gibi. İkamet-gâh veya eskiden (ikamet-geh) ["ka"lar uzun okunur.] ikamet olunan, oturulan yer demektir. Genel olarak da ev, hane, ikamet yeri, mesken, konut, ikamet edilen yer gibi anlamları vardır. Bir kimsenin yerleşmek niyetiyle oturduğu yere de ikametgâhı denilir. Kanunen herkesin bir tek ikametgâhı vardır. Tüzel kişilerin bazen birden çok ikametgâhı da bulunabilmektedir. Türk Dil Kurumu bu kelimeyi sadece “konut” olarak yazmaktadır.
UYARI: Küfür, hakaret, bir grup, ırk ya da kişiyi aşağılayan imalar içeren, inançlara saldıran yorumlar onaylanmamaktır. Türkçe imla kurallarına dikkat edilmeyen, büyük harflerle yazılan metinler dikkate alınmamaktadır.