Salyangoz romanından -2-

Elif konuşmasını şöyle sürdürür:

Elif: Hastalıkların çoğunun sebebi strestir. İnsanlar, stere girip sağlıklarını ve huzurlarını verip zengin olabilirler. Ama sonra o zenginliklerini sağlıkları için harcasa da bazen sağlığı yerine gelmez. Bunun için, sevgi her şeyden önce gelir.

Zeynep: Doğru, insanda ruh var. Ruhu mutlu etmenin yolu da zengin olmaktan geçer. Zengin olunca insan, ruhen de zengin olur. İyilik yapar, mutlu olur.

Elif: İnsanlar, para için ölümü göze alır mı? Birisine al sana bir milyon deseler, ‘ben öleyim’ der mi? Ama bir insan seviyorsa, sevdiği için ölür. Vatanı sevenler, vatanı için ölür şehit olur. Aşkını gizleyerek ölenler, aşkı için öldüklerinden şehit olur. Bayrağını seven bayrağı için, milletini seven milleti için, dinini seven dini için ölümü göze alır. Mesela, Zeynep arkadaşım, sana bin lira versem, ölümü kabul eder misin?

Zeynep: Niye öleyim canım. Ama param olursa, ölümcül hastaları iyileştirebilirim.

Elif: Parası olduğu hâlde insanlar hastalıktan ölüyorlar. Onlar niçin iyileştiremiyorlar kendilerini? Zira para bir yere kadardır. İnsan, parası ile ahirette beraber olamaz. Ama sevdikleri ile ahirette beraber olur. Zira kişi sevdiği ile beraberdir. Mesela, ben seni seviyorum. Sen de beni seviyorsun. Değil mi?

Zeynep: Elbette seviyorum.

Elif: İşte, sonsuz hayat süreceğimiz ahirette bir beraber olacağız. Ama birbirimizi sevmesek, paramız çok da olsa, dünyada bile beraber olamayız. Sınıflar, statüler devreye girer. Şimdi, sen beni seviyorsan ve ahirette beraber olmak istiyorsan, param da olmasa, beni sever ve benimle beraber olmak istersin değil mi?

Zeynep: Elbette. Paran da olmasa seninle beraber olmak isterim.

Elif: Ben de bunu diyorum. Demek ki, sevgi daha önemliymiş.

Zeynep susar ve bir anda sınıfta alkış kopar.

Öğretmen: Aferin çocuklar. İkiniz de çok hazırlanmışsınız. Şimdi arkadaşlar orasında oylama yapacağız. Acaba, hanginiz arkadaşlarınızı ikna etti. Para mı öncelikli, sevgi mi?

Sınıf mevcudu, 23 kişidir. Oylama yapılır. 15 Kişi Elif, 7 kişi Zeynep başarılı idi der. İki kişi çekimser kalmıştır.

Sizce?

 

 

 

 

Sonbahardır yine kalbime hâkim,

Solmuş bütün hayallerim bir biçim

Yıkılmışım, yalnız kaldım yerlerde

Benim imdadıma yetişmez hekim

 

Yıl koşuyor, bu neyin telaşesi?

Hiç kalmamış günlerimin neşesi

Gökyüzünde sıcak güneşe rağmen

Buz bağlamış bahtımın her köşesi.

 

Bu gece gördüğüm bambaşka gece

Bu gece korku var içimde nece?

Bilmem şu korkumla baş eder miyim?

Yoksa öleceğim gece sadece…

 

Hayatıma dümenleri bağlarım,

Dertlerimle yüreğimi dağlarım.

Şimdi benim güldüğüme bakmayın,

Sessiz, sessiz hep içimde ağlarım...

 

 

 

 

 

“İmanı elde etmek çok zordur. Bu bir gayret, bu bir emek, bu bir zahmet, fedakârlıktır. Nitekim toprağın alt üstü mübarektir, her tarafı şehit kanıyla doludur. Ecdadımız, bin dört yüz seneden beri, sırf Allah’ın kulları sonsuz Cehennemde yanmasın, Müslüman olsunlar diye, bizim için canlarını, mallarını feda ettiler. Eğer onlar o gün o fedakârlığı göstermeselerdi, bugün hiç birimiz Allah diyemezdik.”