Mevlana Halid-i Bağdadi "kuddise sirruh" -3-

Bir sene yolculuktan sonra "Mevlânâ Halid", Delhi'ye geldiğinde ikindiydi tam vakit. Delhi'nin toprağına, ilk ayak bastığında, Dağıttı sevincinden her ne varsa yanında. Sonra varıp, elini öperek o büyüğün, Talebesi olmakla, şereflendi aynı gün. O da, ilk iş olarak, ezmek için nefsini, Verdi ona, "dergâhın günlük temizliği"ni. Her zâhiri ilimde çok büyük âlim iken, Başladı vazifeye, hiç itiraz etmeden. Kova ve süpürgeyi, her gün alıp eline, Aylarca devam etti, dergâh temizliğine. Kovasını, kuyudan su ile doldurarak, Taşırdı omuzunda, bir sopaya takarak. Dergâhtan o kuyuya, o kuyudan dergaha, Gidip gidip gelirdi, bir günde pek çok defa. Hem dergâhın "temizlik işi"yle uğraşırdı, Ve hem de abdest için depoya su taşırdı. Üstadının verdiği bu temizlik işinden, Eğer az bir gevşeklik gelse idi içinden, En şiddetli cezayı verip hemen nefsine, Yine devam ederdi, aynı vazifesine. Bir gün, nasıl olduysa yaparken bu işini, Az hissetti nefsinin işe gevşekliğini. Derhal kendi kendine, söylendi ki; (Ey nefsim, Sana, bu çok şerefli vazifeyi veren kim? Yapmak istemez isen, bu işi eğer ki sen, Atarım elimdeki süpürgeyi ve hemen, Yerleri, sakalımla süpürürüm vallahi, Vazifene, severek devam et, durma haydi.) Nefsini, bu şekilde paylayınca o biraz, Ondan sonra, nefsinden gelmedi bir itiraz. Üstadının verdiği bu işi yapmak için, Çalıştı canla başla, gevşeklik etmeksizin. Su taşıya taşıya, aylarca omuzunda, İki omuzu dahi, yara oldu sonunda. Bir gün, yine dergâha omuzda su taşırken, Mübarek üstadıyla karşılaştı âniden. "Abdullah-ı Dehlevi" şahid oldu ki, o an, Halid-i Bağdadi'nin mübarek omuzundan, Çıkıyor Arş'a doğru, muazzam büyük nûrlar, Melekler, hayranlıkla onu seyrediyorlar. Ne zaman ki üstadı, vâkıf oldu bu hale, Anladı artık onun geldiğini kemâle. Beş ay da bulunarak üstadının yanında, Olgunlaştı iyice, nazarları altında. Yani onda bulunan o şerefli emanet, "Halid-i Bağdadi"ye geçmiş oldu nihayet.