Cafer bin Muhammed "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki: (Ölüm, kabir, kıyamet, Hepsi de hakîkattir ve vukû bulur elbet. "Âhiret"e inanmak, "Allaha îmân" gibi, Müslüman olmak için mühim şarttır tabii. Her kim ki "Âhiret"e îmân eylememiştir, Allahü teâlâyı inkâr etmiş gibidir. "Kabir azabı" ile vardır kabir sıkması, Buna da, her mü'minin lâzımdır inanması. Kabirde "Münker-Nekir" adında iki melek, Çok korkunç bir şekilde her mevtâya gelerek, Belli bâzı şeyleri sual edeceklerdir, Kabir suallerine cevap vermek bir derttir. "Kıyamet günü" dahî, elbet bir gün olacak, Gökler parçalanacak, yıldızlar dağılacak. Bu yeryüzü ve dağlar toz olup savrulurlar, Parça parça olur ve sonra da "Yok" olurlar. Bu, Kur'ânı kerîmde haber verilmektedir, Bunlara inanmıyan, "Küfre kaymış" demektir. Yârın "Mahşer yeri"nde dirilince insanlar, Durumlarına göre ikiye ayrılırlar. Kimisi "Cennet"lerde bulur sonsuz bir ni'met, Kimi de "Cehennem"de çeker sonsuz eziyet. Mahşer günü, insanlar "Bin sene" bekletilir, Kâfir ve mücrimlere dayanılmaz hâl gelir. En sonunda derler ki: "Başlasın artık hesap, Râzıyız, cehennemde çeksek de acı azap." "Bin âhiret senesi" o gün beklenecektir, Oranın bir günüyse, bin dünya senesidir. Lâkin Allahtan korkup, günah işlemiyenler, Arş-ı âlâ altında bu vakti geçirirler. Çünki onlar, rahatı terk ederek büsbütün, "Dîne hizmet" uğrunda çalıştılar gece gün.) "Ölüm"ü hatırından çıkarmazdı o aslâ, Kabir ziyaretleri yapıyordu ihlâsla. Her gece, kabristana uğrar, selâm verirdi, Cevap alamayınca, onlara şöyle derdi: (Size ne oluyor ki, hiç cevap vermezsiniz, Yoksa toprak mı oldu konuşan dilleriniz?) Sonra kendi kendine der idi ki: (Ey Cafer, Onlar, sükûtlarıyla verirler şunu haber: Diyorlar ki: "O dünya, fânidir, değil bâki, Yakında sen de bize olacaksın mülâki. Şu anda sen dünyada, bizler âhiretteyiz, Bir kısmımız azapta, bâzımız ni'metteyiz. Bilesin ki orada yaparsan her ne amel, Hepsi yazılmaktadır, birine gelmez halel. "Îmân" ile yaşayıp, "Îmân"la ölmeğe bak, Yoksa azap çekersin, hem de sonsuz olarak".)