Fahreddin-i Acemî "rahmetullahi aleyh"

"Ölümü bekliyorum" Kendisinden nasihat isteyen bir kimseye, Buyurdu. (Çok konuşmak, zarar verir herkese. Zîra her gün "Kirâmen kâtibîn" melekleri, Yazar konuştuğumuz bütün kelimeleri.) "Âhiret derdi" ile dertlenmişti velhasıl, Hep ölüm ötesini düşünürdü o asıl. Bir kimse, kendisini gelmiş idi görmeğe, Baktı, namaz kılıyor, başladı beklemeğe. Selâm verip dedi ki: (Safâ geldin kardeşim, Biraz çabuk söyle ki, âcildir zîra işim.) Şaşırdı gelen kişi, arz etti ki: (Hayırdır, Bu kadar âcil olan ne gibi işin vardır?) "Ölümü bekliyorum" buyurup o gelene, Başka şey söylemeden, namaza durdu yine. Rûhunu, namazdayken vermeği istiyordu, Bunun için namazdan çıkmak istemiyordu. Derdi ki: (Âhireti görsem de şu ânımda, Bir ziyadelik olmaz şimdiki îmânımda.) Devamlı ağlamaktan, uyumazdı çok gece, "Ölüm" ve "Âhiret"i düşünürdü sadece. Ağlamakla geçince çok gece uyumadan, Bu uykusuzluğunu sordular bir gün ondan. Dedi ki: (Cehennemin şiddetli harareti, Uykumu kaçırmıştır, budur bunun hikmeti. Bu dehşetli sıcaklık var iken cehennemde, Rahat uyuyanlara şaşarım şimdi ben de.) Bir cenaze görseydi, geçerdi kendisinden, "Âhiret halleri"ni düşünürdü içinden. "Güç mü alır, kolay mı melekül mevt rûhumu? Girdiğimde, mezarım sıkar mı vücûdumu? Sual meleklerine nasıl cevap veririm? Sağımdan mı verilir, solumdan mı defterim?" Hep bunları düşünüp, geçerdi kendisinden, Ağlayıp yaş akardı her iki gözlerinden. Bir komşusu var idi evinin tam yınında, O der ki: (Her gün akşam, ben eve vardığımda, Ağlama seslerini işitirdim komşunun, Hep merak ederdim ki: "Ne derdi var ki onun?" Sabah uyandığımda, bakardım yine ağlar, Evinden sordurdum ki: "Komşunun ne derdi var?" Dediler ki. (Bizim beğ, ölümü düşünür hep, Akşam der ki, "Sabaha çıkar mıyım ben acep?" Sabah da olduğunda, bunu düşünür yine, Der ki, "Ben çıkar mıyım bugün akşam vaktine?")