Süfyân-ı Sevrî "rahmetullahi aleyh"

Allah adamlaırndan bir zattı o elbette, Aslâ tâviz vermedi islâma tâbiyette. "Ölüm" hastalığında, çok karnı ağrıyordu, Bu sebeple abdesti sık sık bozuluyordu. Fakat tekrar alırdı her abdest bozuluşta, En ufak bir gevşeklik etmedi bu hususta. O, "Abdestli" ölmeyi arzu ediyordu hep, Çok abdest almasına, bu idi asıl sebep. Bu yüzden "Altmış defa" abdest aldı o gece, Ve nihayet vefatı yakınlaştı iyice. Buyurdu: (Vakit tamam, indirin yere beni.) Derhal îfâ ettiler Süfyân'ın bu emrini. Bu hâli dostlarına söylemek gayesiyle, Çıkınca, gördüler ki, cümle halk gelmiş bile. Girdiler içeriye o ara gelen zevat, Süfyân, "Allah" diyerek eyledi Hakka vuslat. O esnada, gâibden duyuldu bir ses yine: (Takvâ sahibi Süfyân, vâsıl oldu Rabbine.) Derdi ki: (Asıl îmân, bir "Sevgi"dir, bir "Hâl"dir, Böyle îmân edene, isyan etmek muhaldir. Çünki o, "Âhiret"i düşünür gece gündüz, Dînin sınırlarına eylemez hiç tecavüz. O, "Soba"yı görünce, hatırlar "Cehennem"i, Başkası günah yapsa, ona gelir elemi. Her nerede, kiminle, ne zaman etse sohbet, Derdi ki: (Dünya fâni, ebedîdir âhiret.) "Ölüm"ü hatırlatır o, her arkadaşına,. Zîra kapta ne varsa, hep o sızar dışına... Bir gün de buyurdu ki. (Mütevâzı olunuz, Zîra siz, "Bir damlacık su"dan halk olundunuz. Sonunda da "Bir avuç toprak" olursunuz hep, Böyleyken neyinizle kibredersiniz acep? Rabbimiz her günahı affedebilirse de, "Kibirli" olanları hiç affetmez yine de. Dünya, sanki "Üç gün"dür, dün, bugün, bir de yarın, Dün geçti, asıl bugün "Ölüm"e hazırlanın. Çünki yarın gelmedi, belki de gelmiyecek, Zîra yarın olmadan, belki "Ecel" gelecek. Öyleyse iş çok mühim, anlayın artık bunu, Çıkarın kulaklardan bu "Gaflet pamuğu"nu. İnsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar, Lâkin o uyanmanın faydası olmaz zinhar. "Ölüm" ve "Âhiret"e elbet inanırsınız, Lâkin nasıl îmân ki, hazırlık yapmazsınız.) Bir gün de buyurdu ki genç bir talebesine: (Kötü arkadaşları düşman bil sen kendine. Bu ömür fırsatını, büyük bir ganimet bil, Zîra "Ecel" ne zaman gelecek, belli değil.)