Ahmet Mekkî Efendi "rahmetullahi aleyh"

Ölümü hatırlamak Sülâle-i Resulden, âlim ve velî bir zat, Kadıköy müftüsüyken, eyledi Hakka vuslat. Derdi ki: Ey insanlar, bir "Serap"tır bu dünya, Bugün var görünse de, harab olur sonunda. İnsan çok yaşasa da, ölecektir âkıbet, "Ölüm"den hiç bir insan kurtulamaz ki elbet. "Can verme"nin acısı, öyle çetindir ki hem, Hiç kalır ona göre, dünyadaki her elem. Lâkin âhiretteki azablara nisbetle, Hiç yok denecek kadar, hafif kalır gâyetle. "Ölüm", insanlar için çok zordur elbette ki, Gafletle ölenlerin, kötüdür âkıbeti. Nedense kimse bunu düşünmüyor maalesef, Duymuyor bunun için, bir üzüntü ve esef. Düşünmüş olsalar da, olmazlar müteessir, Halbuki bu hakîkat, olacak bir gün zâhir. Halbuki bir müslüman, çekilip bir kenara, Düşünmesi gerekir "Ölüm"ü ara ara. Demeli ki: (Ey nefsim, gaflete dalma sakın, Belki sana ecelin, her şeyden daha yakın. Eğer düşünüyorsan, "Çok gencim" henüz daha, Genç iken ölenleri görmez misin acaba? "Sıhhatliyim" diyorsan, yine yersiz bu sözün, Sağlamken ölenleri, görmez mi senin gözün? Düşünsene, ecdâdın şu andan nerde, hani? Ayrıldılar dünyadan, hepsi de hem de âni. Akrânından ölenler var iken senden evvel, Sana gelmiyecek mi sanıyorsun o ecel? Onlar da senin gibi düşünürlerdi, fakat, Ummadıkları anda ettiler hepsi vefat. Var idi bir çoğunun malı, mülkü, serveti, Yine de "Ölüm" oldu onların âkıbeti. Senin, o ölenlerden ne farkın var ki acep, "Ölüm hazırlığı"nı geriye atarsın hep. Daha bir müddet önce beraber yaşadığın, Kimseler vefat edip, "Toprak" oldu bir yığın. Sen dahî onlar gibi olacaksın âkıbet, Hiç ölmiyeceğine elinde var mı senet? Ey nefsim, bu gafletten uyan da kendine gel, Çalış, lâkin dünyada kurma hiç "Uzun emel". Geçen cenazeleri görürsün gözlerinle, Hattâ bizzat kabire koyarsın ellerinle. Yine düşünmezsin ki buna rağmen, ne garip, "Ben dahî bunlar gibi olacağım an karib." Ey nefsim, artık uyan, öleceksin sen dahî, Bir gün bu hakikatler, çıkacaktır vallahi. Ve lâkin pişmanlığın faydası olmaz aslâ, Öyleyse "Hâlis kul" ol, dön Rabbine ihlâsla.