İşkence üstüne işkence!..

Habbâb bin Eret'in (radıyallahü anh) îmân etmesine, müşrikler önce aldırış etmediler.

Fakat her geçen gün îmân edenlerin sayısı artıyordu.

Müşrikler mecbur kaldı.

Hazret-i Habbab'a daha fazla eziyet etmeye başladılar!

İşkence üstüne işkence!

Merhametten mahrum ve şefkatten nasipsiz olan bu gaddar kişiler, Hazret-i Habbab'ın gözü önünde büyük bir (ateş) yaktılar.

Onu ateşin üstüne yatırdılar.

Ayaklarıyla da bastırdılar.

Ama O, îmânından, Allah ve Resûlünün sevgisinden zerre miktarı tâviz vermedi.

Her an, o sevgiyle yaşadı.

Ama işkenceler devam etti.

Son haddine vardı.

Artık dayanamıyordu!

Bir gün Efendimize;

"Yâ Resûlallah, işkencelerden kurtulmamız için bize duâ buyurun" dedi.

Efendimiz “Peki” dediler.

Ve mübârek ellerini açıp;

"Sizden önceki ümmetler içinde öyle kimseler vardı ki vücutları demir taraklarla kazınırdı, testereyle tepesinden ikiye bölünürdü de yine dinlerinden vazgeçmezlerdi" diye buyurdular.

Şefkatle sırtını okşadılar.

Ve Ona duâ buyurdular.

O vakit acısı dindi ve bitti.

Artık hiç acı duymuyordu...