Sular kesilmişti o gün...

Özcan Abi iş bitirici bir adamdı aslında... Ben, sen, o; hiç fark etmez; kimin işi olsa koşardı. Otuz beş yıl müessesemize hizmet ettikten sonra emekli oldu. *** Sonradan öğreniyorum; bir gün bizim hastanenin müdürü arayıp şöyle demiş: - Özcancığım, burada zaman zaman sular kesiliyor. Maazallah ameliyat esnasında sıkıntı olacak diye korkuyorum. Şey diyorum... - Anladım abi, ben şimdi o işe bakıyorum. Kesin çözüm bulacağım sana... Gerçekten de hemen harekete geçmiş. Oraya telefon, buraya selam... Su deposuydu, tankerdi... Ertesi gün hastaneyi sürekli su bulunur hale getirmeyi başarmış! *** Bizim gazeteden beş kişilik bir ekip, (Ahmet, İrfan, Muaviye, İnan ve Sedat Beyler) Ümraniye'de bir cenaze taziyesinden dönerken, İnan Beyin aklına geliyor: - Gelin bir hayırlı iş daha yapalım. Özcan Abinin evi buraya çok yakın. Ziyaret edelim. Emeklilik psikolojisi ile daralıyordur. Çok sevinir, biliyorum. Hemen sapıyorlar Göztepe'ye... Bir insanın, evine gelen misafirlerden memnun olup olmadığını anlamak çok kolaydır. Sevinciniz, suratınız, sunduklarınız... samimiyetinizi ele verir. Özcan'daki büyük coşku, gürül gürül neşe, misafirlerini ne kadar isabetli bir ziyaret yaptıklarına ikna etmişti. *** Beş misafirin ayrılmasından bir süre sonra eşi, Özcan Ağabeyin yüzünün sarardığını, terlediğini, giderek fenalaştığını gördü. Kalp krizi geçirdiğini tahmin ederek hemen hastaneye kaldırdı. *** İlginç olan şu ki, o gün hastanede sular kesilmişti ve gece ani ölümü sonrasında Özcan Abiyi, bir gün önce hazır ettiği tanker suyuyla yıkadılar...