Şeker yetişen tarla...

Babası Aralık Taş'ın hemen arkasındaki buğday tarlasını biçmeye gidecekti. Muhtemelen orada canı sıkılmasın diye baba, yanına bir can yoldaşı almak istedi.

Evdeki tek oğlu, o sırada oyun oynamakla meşguldü. Babası:

-Gel seni tarlaya götüreyim Hanefi, dedi.

Hanefi mızmız etti, gitmek istemedi. Birkaç defa daha teklif etti ama Hanefi henüz emir dinleyecek yaşta olmadığı için nazlanmaya devam etti. Sonunda babası reddedemeyeceği bir teklif yaptı:

-Orası şeker tarlası... Gelirsen misafir şekeri yersin...

Hanefi inanmayan gözlerle annesine baktı, o da kaş göz etti, "Git" anlamında...

Şekerin sevinciyle babasına:

-Peki, dedi.

Omzuna tırpan ve örsü alan babası bir eliyle de onun elinden tuttu, yola düştüler.

Yarım saat sonra tarladaydılar. Hanefi heyecanla etrafa baktı, şeker var mı diye ama sapsarı buğday başaklarından başka bir şey göremedi. Babası oturmuş, örste tırpanı "dövüyordu."

-Hani, şeker yok, diye kaşlarını çattı Hanefi.

Babası başıyla ileriyi işaret etti:

-Şu taraflara bak.

Gitti, tarlanın ortasında dolaşıp durdu. Tabii ki şeker falan yoktu. Yine babasına dönüp söylendi:

-Yok işte!

Bu sefer kendi yan tarafını işaret etti babası:

-Belki de besmele çekmediğin için yoktur, besmele çekerek biraz da bu tarafa bak, belki buralarda yeşermiştir.

Hanefi besmele çekerek babasının söylediği tarafa doğru gitti, ne görsün! Beş altı buğday başağının ucundan şeker sarkıyordu...

-Baba burada var! Diye bağırdı.

Baba gülümsedi.

-E, söylemiştim sana...

Babası yerinden kalkarken;

-Sen onları topla ye, ben de tarlayı biçeyim, dedi.

Hanefi, başakların ucundaki şekerleri topladı, oturup yemeye başladı. Bir yandan da "şeker veren bir tarlaları olduğu için" seviniyordu.

Birkaç yıl sonra, tarlada şeker yetişmeyeceğini idrak ettiği zaman, babası artık yoktu...

Onun, şeker gibi damağında bıraktığı bir insanlık tadı vardı...