"Sen - ben" yokuz, "biz" varız

Yakup, eski bir arkadaşımdı.

Tam arkadaş da değil aslında; birlikte çalışmışlığımız vardı.

Babasının emekli vali olması sebebiyle biraz "tepeden inme" gelmişti yanımıza...

Neyse... Konu bu değil.

***

Ölçüsüz, görgüsüz, uçsuz bucaksız, herkesin her şeyi rahatlıkla söyleyiverdiği twitter'da takip ediyordum Yakup'u.

Özellikle bu "çözüm süreci"nde Kürtlere karşı aşırı öfke tweetleri beni üzüyordu.

#Kürt olmak başlığıyla açılan "hashtag"a yazdıkları yenilir yutulur değildi:

...

#Kürt olmak kanı bozuk olmaktır.

#Kürt olmak "Taksi lazımdır ağabey?" demektir.

#Kürt olmak başlığı altında hâlâ ezildiğini, hor görüldüğünü ve bunu Türk kimliğinin baskısı altında olduğunu iddia edenler... Sizin taa...

#Kürt olmak bu ülkede cumhurbaşkanı, başbakan, işadamı, sanatçı, sporcu olunabilirken "Özgür değiliz" demek nankörlüğüdür.

...

Tepem attı, "Dur şuna biraz nasihat edeyim" dedim.

Ama cep numarası yoktu. Twitter'dan özel mesaj attım, bir saat kadar geçti, cevap vermedi.

Taa Süleyman Demirelli cep telefonsuz dönemden kalma, el yazısı ile listelediğimiz küf tutmuş telefon fihristimizi buldum, oradan Yakup'un ev telefonunu...

Aradım.

Annesi çıktı.

- Teyzeciğim, Yakup'la görüşebilir miyim, dedim. Kendimi tanıttım.

Hatırladı.

- Yakup'u markete gönderdim yufka almaya... Hayırdır evladım?

Meseleyi anlattım. Numaramı bıraktım. Kapatırken serzenişte bulundum:

- Yakup beni çok şaşırtıyor. Oysa birlikte çalıştığımız dönemde bu kadar acımasız ve sert değildi.

Annesi, belki de evladının başını bir iş gelir endişesi ile yirmi dört yıllık büyük bir sırrı pat diye söyleyiverdi:

- Aman evladım, kimseye söyleme ama aslında onu bir Kürt aileden evlatlık almıştık. Daha yaşını doldurmamıştı... Beytüşşebap kaymakamıydık o zaman...

Annenin, telefon ahizesinden taşan ve adeta havada simsiyah balonlar halinde dolaşan bu sır kelimeleri ürpertti beni; kapattım telefonu.