DANTELA

Her olay bir düğümdür hayatta. Düğümler düğümleri bağlar, bir düğüm diğerini tutar. Düğüm bir yerde birleşir, biri diğerine bağlıdır, biri öbürünün denge noktasındadır. Düğüm düğüm hayat dantelasını örer insan, an be an. Acelece atılmış düğümler bozar görüntüyü hep. Hoş durmaz, o düzen ağında. Bir de güzelce ilmikleyip sonra çözmek istediğimiz düğümler vardır ya. Acelece çözmek isteriz. Sabırsızlanırız ve kördüğüm yaparız hani, elimizde kalakalır yılların birikimi.

Her insanın hayatı, hayat mücadelesi bir sergidir aslında. İnsanlar başarmak ister, güzel, gösterişli, büyük düğümler atmak ister ki hayatına, sonra da bunu gururla sergileyebilsin, merak celp edebilsin insanlarda. Bir sanatkâr edasına bürünüverir anında. Sanatkârını düşünmeden sanat derdine düşen bir şaheser gibi dolanır hayatın heyulasında. Uyanamadığı hayat rüyasında, bir Yusuf arar sonra kendine, kâbuslarını yorumlatabilmek için. Dantel örer, rüya görür, ilmik atar, düğüm çözer. İşte gözümüzde büyüttüğümüz hayat macerasının hülasası bu döngüde hıfz olmuştur esasında. Esasında, dünyanın ve hayatın büyüklüğü değil, bizim küçüklüğümüz onu büyük kılan; dikkatle bakıldığında.

Mesele budur, çaba budur. Hani annelerimizin uğraşıp durduğu, sonra da bir sandığa mahkûm ettiği dantellerin sonu gibi, ördüğümüz bu dantelanın sandığı bir tahtadan tabuttur, tıpkı çeyiz gibi. Gördüğümüz rüyanın sonu, uyanıştır elbette. Yorumcuları ya güzel yüzlü "Yusuflar" olacaktır, ya "nesim suratlı" kahinler. Güzel rüyayı yormak Yusuflara, kâbusları yormaksa kahinlere yaraşır. Bu rüyayı yaşayan bizlere peki ne yakışır? Ölüm bir şeb-i arus ise eğer, yaşadığımız hayat da rüyaymış meğer. Çeyiz sandığına koyacağımız dantelaları bir gelin edasıyla örelim öyleyse. Yaklaşan Ramazan-ı şerif sadece aç kalmanın değil, daha ötelere varmanın adı olsun izn-i ilahi ile.

Senin rıza-yı ilahin olmadan atacağımız adımı atmadan bük dizlerimizi ki, senin huzuruna varacak olan bu ayaklar temiz gelsin huzur-u ilahiye. Ne olur ya Rabbim, bizi affeyle...