AİLE-ÖĞÜT

Karşınızdakine öfke ve sinirli zamanınızda normal zamandaki gibi davranamıyorsanız, öfkenizi kontrol ettiriniz!..

 

 

 

 

Gitmek mi daha zor, kalmak mı? Hangisi daha zor? Gitmek cesaret ister, kalmak sabır. Aslında ikisi de zor. Ya “gitmek” diyorsun ya “kalmak” diyorsun.

Yazıyorsun, söylüyorsun bunlar işin kolay yanı. Hadi bir de yaşasana...

İki taraf vardır; savaşlarda ve ilişkilerde, biri ölür ve biri yaşar. Tek bir farkla, savaşta ölürsen gömülürsün. “Gitmek ve kalmak” diyorduk. Kalan acı çeker de giden çekmez mi ki? Belki de kalmak işin kolay yanı... Kalan için geceler uzar, şarkılar gözyaşı olur; anılar, sokaklar, şiirler. Damla damla akar gözünden sevdan. Geride kalmanın acısını yaşarsın unutulmuşluğu, vazgeçilmişliği. Korkarsın bir süre, yaşamaya bile korkarsın. Hele bir de sevdalıysan yaşayamaz, yaşlanırsın. Kalan eksiktir çünkü bir parçasını gidene yüklemiştir.

Peki ya gitmek?

Giden de kamburdur, mesela kalanın kalbini taşır sırtında. Nasıl gidilir ben hiç bilmiyorum. O yük nasıl taşınır? Dedim ya kalmak işin kolay yanı diye. Seni seven bir kalbi geride bırakıp geceleri nasıl rahat uyunur ki? Birisinin senin için ağladığını bilerek vicdanı nasıl rahat eder insanın? Birini geride bırakarak nasıl hayatına devam eder insan? Eder değil mi? Vicdani yoksa eder. Gitmek de zordur aslında o kadar “ah” ile yürüyemez insan.

O yüzden gitmek cesaret ister. Hep aynıdır bütün gidenler ve hep gözyaşıdır.

Mutluluk bizim dünyamıza pek uğramaz. Uğrasa da çok kalmaz. Ve bütün kalanlar aynı noksanlıktadır. Aşkta ve savaşta iki taraf vardır; aşkta ve savaşta kazanan yoktur!..

 

 

 

ŞİİR

 

 

Doyamazdım asla mübarek cemallerine

Kendimi tutamaz koşardım sohbetlerine

Musâfaha yapmak için dua ederdim Rabbime

Bazen göz göze gelirdik işte tam o an

Tövbe ederdim günahlarıma olurdum pişman

Dikkatlice bakarlardı bütün sohbettekilere

Herkes can atardı "Beni de görsünler!" diye

Beş senemiz geçmişti su gibi böylece

Hiç üzüntü yoktu hepsi oldu pürneşe

Ama yirmi iki şubat gecesi birden

Telefon geldi pek sevdiğim bir abiden

Dedi ki: “Artık tüm ağabeyler yetim oldu.

Enver Abiler, Mübarek Hocamıza kavuştu.”

Başladı birden o abi hüngür hüngür ağlamaya

Gözlerim doldu birden duruverdi bütün dünya

Elim ayağım boşaldı durdu sanki zaman

Başladım aramaya ağabeylerden birkaç kişiyi

Çünkü bana biri “duydukların yanlış!” demeliydi.

Gördük ki maalesef doğruydu bu haber

Ağlamaya başladım, üstümde büyük bir keder

Firak ateşi bütün ağabeyleri sardı

Kavuşma arzusu hepimizde zirveye ulaştı

İnşallah Enver Abim, şu müjdenize kavuşuruz bizler:

"Hiç ayrılık olmayan yerde görüşürüz ağabeyler...”