Çocuklar ağlamasın

Bir çocuk ağlıyordu bugün herkes izliyordu televizyondan. Yıkık dökük virane bir şehrin camları kırık, duvarları delik deşik olmuş binalarının bulunduğu, trafik lambalarının artık yanmadığı gecelerini kurşunların ve silahların aydınlattığı bu şehrin bir sokağında bir çocuk ağlıyordu, babasının yanı başında. Henüz 3-4 yaşlarında, tek oyuncağı boş mermi kovanlarıydı belki, yırtık elbisesinden başka neyi vardı ki. Savaşla doğmuştu yeşili görememişti belki hiç. Gökyüzüne mavi diye bakamamıştı. Oyuncak oynamanın tadına varamamıştı. Belki de çocukluğun ne olduğunu bilemedi hiç. Ağlıyordu sadece. Yerde kanlar içinde yatan babasının eline uzanmış ve babasının işaret parmağını tutmuştu, minicik elleriyle. Kıpkırmızıydı eli. Belki de bildiği tek renk buydu. Ne göğün mavisi ne çimlerin yeşili ne şekerin pembesi ne gözlerinin kahvesi ne de güneşin sarısı. Bildiği tek renkti bu; kanın kırmızısı.

"Kalk hadi baba gidelim" diye ağlıyordu...

Ama kim duyacaktı ki onun sesini, küçük bedeni kin duyamayacak kadar masumdu. Ölümün ne olduğunu uyku sanacak kadar masum... Ve sesleniyordu babasına; "kalk" diye. Ne babası duyabildi onu ne de merhamete kapalı kulaklar. Bir “ah vah” ediyordu televizyon karşısındaki insanların dudakları ve birkaç dakika sonra gülüyorlardı çünkü unutuyordu akıl. Unutulup gidiyordu. Kimse bilmese de görüp unutsa da duyup hatırlamasa da orda bir çocuk ağlıyordu, babasının yanı başında.

Kafasının üstünden kim bilir kaç tane mermi geçiyordu, kim umursuyordu ki küçük bir çocuğu. Ve yere yığıldı birden babasının kucağına düşüverdi. Babasının elinden tutup gidelim diyordu ya gitti şimdi babasının yanına. Babasının elini bırakmadı hiç. Ve gittiler beraberce sonsuzluğa. Artık ağlamıyordu o masum şirin yüzü. Melekleri gören yüzünün tatlı tebessümüyle ölmüş babasının kucağında kalıverdi. Gülümsemesi sonsuz olacak artık, o minik dudaklarında. Bir daha o gül yüzü ağlamayacak, hep gülecek, hep tebessüm edecek...

Çünkü cennette çocuklar ağlamaz...

 

 

 

 

Az uğraşmadı seni büyütmek için atam.

Her aldığın nefesi anlatıyordu babam.

Sen Osmanlının yetim kalmış bir çocuğusun.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Biliyorsun senin bir de kardeşin var, Hersek.

"Allah bir, Peygamber hak!" bilerek ve diyerek,

Kardeş büyüdük senle ninniler dinleyerek.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

On dördüncü asırda Üsküp ele geçince,

Fatih Sultan Mehmet Han hemen ferman edince,

Bosna'ya akıncılar girip de fethedince,

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Sokullu Mehmet Paşa Köprüsü Vişegrad'da.

Gazi Hüsrev Bey’den bir cami Saraybosna'da.

Bombardıman sonu yok olan köprü Mostar'da.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Teselya'nın buğdayı boğazımdan geçerken,

Şam'ın çelik bıçağı ekmeğimi keserken,

Kıbrıs'ın şekerini şerbet yapıp içerken,

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Tarihler bir kenara, ey vicdan şimdi dinle!

Elbise gibi paramparça olan bedenle,

Şu kanlı resimdeki sahneyi gör ve inle.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Çocuk eğildi, küflü ve çamurlu ekmeği

Usulca yerden aldı, bükülürken bileği.

Zaman yok, mekân yoktu, yaşamak tek dileği.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Çocuk sen! Nadaslarda kalmış çekirdek misin?

Yad illerde yetişmiş bir garip çiçek misin?

Bir gün ''Ben Müslümanım?'' diyebilecek misin?

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Bekle! Güneş doğacak, karanlıklar gidecek.

Kanlı duvardan o gün bu tablolar inecek.

Muhteşem adaletle doğru iman gelecek.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.

 

Bu şiirleri, bana bir şeyler söyletiyor;

Vasa-Miskin yolunda cesetler söyletiyor;

''Allah bir, Peygamber hak!'' diyenler söyletiyor.

Seni kim unutmuş ki ben unutayım Bosna'm.