Yemedi abi

Öncelikle bir hayal kırıklığı ve itiraf ile mevzuya girelim. Buradan ilan ettiğim halde 25 Nisan tarihli Haliç Yarı Maratonu'na katılmadım. Bahanelerimin birincisi, bu tarihte olmayı planladığım kiloya inemedim. İki kilo yukarıda kaldım. İkincisi ise katılanlar elit sporculardı, cesaretimi toplayamadım. Gazi Koşusu'ndaki gibi ambulans şoforünün "Hadi abi"lerine bir kez daha katlanamazdım. Ölçtüm biçtim, şu andaki kilometre ortalamalarımın 7 dak ile 7.30 olduğunu gördüm. Bunu da 21.1 ile çarpınca ortaya çıkan rakam hem bana hem de düzenleme komitesine zulüm olacaktı. Evet, kısaca gözüm yemedi diye özetlenebilecek olan bahaneleri bir paragrafa yaydım. Köşe yazarı olma yolunda ilerliyorum. Haliç Yarı Maratonu tarihi Feshane önünde başladı ve toplamda kayıtlı 800 civarında sporcu Sirkeci yönüne doğru yol aldılar. Sahil solda olmak üzere Yenikapı'ya kadar gelip buradan dönüş aldılar. Bu defa denizi sağ tarafa alarak nefis İstanbul manzaralarını seyrederek aynı yoldan geri döndüler. Feshane'yi geçip az ilerideki göbekten dönerek finişe geldiler. Yolun düz olması, havanın latif olması ve organizasyonun titizliği ile çok güzel koşu manzaraları oluştu. Bitiş noktasında finişe giren sporcuların isimlerinin anons edilmesi de şık oldu. Yolların kapatılması her ne kadar çevre mahallelerde az öfke ile karşılansa da senede bir kez 3 saatlik bir hareketsizliğe razı olmaları gerekir. Şimdi de önerilerim: Bu organizasyonun yeniden efsane haline gelmesi için çok iyi bir tanıtım kampanyası olmalı. Yarışan sayısı binlerden önce beş bin sonra on bine doğru artmalı. Mutlaka 10 km lik bir mesafe de koşulmalı. Böylece benim gibi somunsever koşucular da katılabilmeli. Parkur bu hali ile trafiği en az aksatacak şekilde planlanmış. Ancak katılımcı sayısı artması için çalışılır ve olay bir şenlik haline dönüştürülürse Haliç'in karşı kıyısına da uğramalı. Pedallayamıyorsanız koşun.