Genç kardeşlerimiz, bu çağın (içinde bulunduğu için) nasıl geçtiğinin farkına varamamaktadır. Oysa zaman öyle hızla geçiyor ki; hayatımız boyunca sahip olacağımız zenginlik (maddi, manevi, kültürel) temelleri bu çağda atılır ve kazanım bu dönemde oluşur.

Böyle bir dönemde fazla bir mesuliyet yoktur (aile geçindirmek, çocuk bakmak gibi). Bizden istenen sadece kendini geliştirmek...

Doğrusu üniversiteden mezun olmak önemlidir. Ama her şey demek değildir. Rekabet öylesine acımasız ki. Farkındalığını ortaya çıkaran kazanıyor. Bir alanda yetişmiş olmak yeterli gelmiyor artık.

Mesela; bir ya da iki yabancı dilimiz yoksa, sosyal ilişkilerimiz eksikse, tarih kültürümüz ve şuurumuz yoksa ve manevi değerlerden mahrumsak başarı şansımız hemen hemen yoktur.

Dünya, yirmi otuz yıl öncesinin dünyası değil.

Her şey hızlı değişiyor. Çünkü, beklentiler hızla değişiyor, teknoloji hızla değişiyor. Bu değişime ayak uydurmak mecburiyetimiz vardır. Değişimin de üç unsuru vardır. Değişimi yönetmek, değişimi takip etmek ya da ölümü beklemek.

Esas olan değişimi yönetme kabiliyetine sahip olmaktır. Bunu gerçekleştirecek olan ise gençlerimizdir. Özellikle üniversite gençliğimiz. Öyle ise; kendimizi öyle yetiştirmeliyiz ki; bir ayağımız İstanbul, Gaziantep, Sinop, Batman, Kırşehir’de diğer ayağımız Tokyo, Newyork, Londra, Berlin’de... Dünya ile kucaklaşan, dünya toplumları ile anlaşabilen beceri ve donanıma sahip olacak şekilde...

Kendimi kimseye tavsiye makamında görmüyorum.

Lakin bütün hayatı üniversitede, akademisyen yahut yönetici olarak geçmiş birisi olarak, eğer yirmi beş yıl önce değil de bugün üniversiteli olsa idim ne yapardım diye düşündüğümde, birçok şeyi eksik bıraktığımı ve bugünkü gençlerimize benim eksik bıraktıklarımı onların yapmalarını isterdim.

Mesela;

Hemen her hafta bir kitap bitirirdim,

Her hafta bir seminer ya da konferansa giderdim,

Erken uyur, erken kalkardım. Uyandıktan sonra uyumazdım,

Manevi değerlere daha çok sarılırdım. Hayatımı ona göre tanzim ederdim.

Uzak da olsam, annemi, babamı ve kardeşlerimi ihmal etmezdim,

Hocalarımdan sadece derste değil, ders dışında da faydalanmaya çalışırdım,

Yabancı dile önem verirdim,

Ne yapıp yapıp öğrenci iken yurt dışına gitmeye çalışırdım,

Basit, ucuz bir hobi edinirdim,

Mezun olduktan sonra ne yapacağımı tespit eder, gereğini yapmaya çalışırdım,

“Misyonsuz vizyon, illüzyondur” gerçeğinden yola çıkarak hedefime ulaşmak için altyapımı kuvvetlendirmeye çalışırdım.

Bugün öğrenci olsaydım, mümkün olduğunca bilgisayar, televizyon, akıllı telefon gibi cihazların kölesi değil, onları kendime köle yapmaya çalışırdım. Çünkü bu cihazların, düşünceyi dumura uğratıp; asosyal, çevreden kopuk, bencil bir toplum yetiştirdiği artık biliniyor.

Güzel bir dolma kalem edinir, notlarımı onunla tutmaya çalışırdım,

Bana hep çocuk muamelesi yapan anama ve babama, “Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaşta olduğumu” hatırlatırdım,

Son zamanlarda üniversiteleri ziyaretimde öğrencilerimizle birlikte oluyorum. Pırıl pırıl gençlerimizin, cıvıl cıvıl enerjilerini iyi kanalize ettikleri takdirde çok güzel işler yapacaklarından hiç şüphem yok..

Bilinmelidir ki ülkemiz, dünyanın en mümbit, kadim medeniyetlere beşiklik etmiş, kültürün fışkırdığı bir coğrafyadadır.

Eskiden, gelişmiş batı memleketlerine gittiğimde hayıflanırdım.

Bizde de böyle olsa diye.

Oysa bugün, fersah fersah geçtiğimizi bütün samimiyetimle ifade edebilirim.

Her toplumun kendine göre gelişmiş olduğu, öne çıktığı alanlar vardır. Fakat insana değerin olmadığı yerde bu gelişmişliğin hiçbir önemi yoktur...

“Şeref’ül mekân bil mekin”dir.

***

Yukarıda bahsettiklerim uzatılabilir.

Fakat yapılabilecekleri, başta kendi eksikliğim olarak görüp, sevgili genç kardeşlerime abi olarak, hoca olarak tavsiyemdir...