Özür borcu!

Dağıldık! Bir kumar uğruna, Dünya Kupası hayalimizi kaf dağının ardında attık. Yazık! Bir ego uğruna, neler kaybettik, neler!
Ah be Fatih Hocam!
Bu saatten sonra kim toparlar bu takımı?  
Arda’yı yaktın, bir ego uğruna hayalleri çöpe attın. 
Gereği düşünüldü!
Millete bir özür borcun var Hocam!
Böyle takım mı yapılır? Bu nasıl on bir, Hocam? Nerede kadro istikrarı? O ağır sahada, farklılık olsun, diye son derece riskli seçim hangi düşüncenin eseri?
“İşte teknik adam farkı bu” dedirtmek adına olabilir mi, bu kumarın sebebi? 
Sistem mi, muamma; 4-3-3 desem değil... 4-5-1 hiç değil. Cenk, Mevlüt, Enes kulübede, “forvette Emre Mor var” desem, yok... Bu ne zavallılıktır? 
Şapkadan tavşan çıkarmak mı, niyet? Ahh!
Amaç, İzlanda’nın yüksek fizik gücüne karşılık, ayağa top yapan Ozan, Volkan ve Yasin ile oyunu önde tutarak, Sigurdsson ve Arnason’un arasına süper yetenek (!) Emre’yi kaçırıp, rakibi tehdit etmek desem, ne mümkün?
Aksine bu düzende, yüksek toplar ve geri dönüşlerdeki bireysel hatalar kuçakta patlayan bomba olup, çıktı... Bunu nasıl görmez gözler? 
Nitekim İzlanda böyle buldu, golleri.
İlki, evlere şenlikti...
Ömer Toprak’ın ters kafayla geri pasında kendi kalemizi düşürdük.
İkincisi ondan da komik, 10 kere tekrarlanan şut denemelerinin sonuncusu gol oldu. Bir adam bu kadar boş mu, bırakılır, arkadaş!   
Uzatmayalım, böyle acılı bir günde kazanıp, ‘Gördünüz mü, işte biz buyuz’ demek varken, vurgunun hüznü ile klasikleşen züğürt tesellisi ile “Yenisine bakalım!” diyeceğiz yine her halde. Ama;gerçek şu ki; bu kafa ile  Ay-yıldızlı ekibimiz kendi formatı içinde yeni bir varoluş hikayesi yazamaz. 
Çünkü; bu değirmen, değer değil, insan öğütüyor. Plan, proje, program, sistem ise hak getire... 

“İçimiz kan ağlıyor... Acı üstüne acı... Ne sistem, ne oyun, ne disiplin ne de sonuç... Bir gaflet ki... kendi kalemize attığımız gol ile yıkıldık!”

MAÇIN ADAMI

Volkan Babacan

Farkı önlediği için.